“เป็นอะไรหน้าบึ้งตึงเชียว”
พอร์ชถามคนข้างด้วยความสงสัยเพราะตั้งแต่ขึ้นรถมาเขายังไม่เห็นคนข้างๆ ยิ้มเลยนอกจากทำหน้าบึ้งและขมวดคิ้ว
“พอร์ช...”
“ว่าไง”
“คือพอร์ชเคยมีเรื่องทะเลาะกับคนในมหาลัยบ้างหรือเปล่าเช่นรุ่นพี่อะไรพวกนี้”
“ไม่มีนะอันถามทำไมหรือว่ามีใครมาหาเรื่องเหรอ”
“ไม่ ๆ อันแค่ไม่มีก็ดีแล้ว เราไปกินซูซิกันไหม” เธอเลือกจะเปลี่ยนเรื่อง ในเมื่อพอร์ชบอกว่าไม่มี มีนอาจจะเข้าใจผิดเองก็ได้
“เอาสิเดี๋ยวพอร์ชโทรไปจองคอร์สไว้”
“อือ”
MUKU OMAKASE
อันนามองเชฟอาหารญี่ปุ่นที่กำลังทำโชว์ฝีมือให้เธอดูด้วยความตื่นเต้นจนตาลุกวาวเป็นประกาย ถึงครอบครัวเธอจะมีฐานะแต่ก็ไม่ใช่คนที่ฟุ่มเฟือยอะไรเพราะงั้นอาหารมื้อหลายพันต่อหัวถ้าไม่ใช่งานสำคัญมากก็จะไม่มีทางได้แตะหรอก ตอนนี้แววตาของเธอตอนนี้เป็นประกายและดูมีความสุขมากจนคนนั่งข้างๆ อดไม่ได้ที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปเก็บไว้
“พอร์ช อันว่าจะถามพอร์
