ฟาร์มไข่มุกพรภัส จ.กระบี่
อันนาทอดมองถนนยาวเข้าไปด้านในที่มีบ้านของเธอตั้งอยู่ ตลอดทางเธอกับเพื่อนสนิทที่ร่วมทางมากแทบจะนับคำพูดกันได้ เป็นเพราะเธอเองแหละเห็นหน้าเขาทีไรเธอนึกถึงจูบเมื่อตอนนั้นก็รู้สึกวูบวาบทุกที
“อันหลับหรือเปล่าใกล้ถึงแล้วนะ” พอร์ชคิดว่าอันนาเหนื่อยจากการเดินทางถามขึ้นเพราะอีกไม่ถึง 500 เมตรก็จะถึงบ้านของเธอแล้ว
“ไม่ได้หลับ...พอร์ชจะอยู่กินข้าวกับอันก่อนไหม อันจะได้บอกแม่”
“ได้สิกินเสร็จแล้วพอร์ชค่อยกลับบ้านตัวเองก็ได้”
ความจริงเธอยังไม่ได้บอกพ่อกับแม่เลยว่าจะกลับบ้านวันนี้กะจะเซอร์ไพรส์พวกท่านซะหน่อย
“คุณท่านทั้งสองไม่อยู่บ้านครับคุณหนู”
แต่ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นฝ่ายถูกเซอร์ไพรส์เองหลังจากลงจากรถแล้วถามผู้ช่วยของพ่อก็แจ้งว่าทั้งสองคนไม่อยู่ รู้แบบนี้เธอโทรศัพท์มาก่อนก็ดี
“เฮ้อ~ งั้นพอร์ชก็กลับบ้านเถอะ ไว้พรุ่งนี้เราค่อยเจอกันใหม่”
“คุณหนูจะพักอยู่ที่นี่คนเดียวเหร
