Herkes arabalara bindiğin de bende kapının önünde merdivenlerden inmemi bekleyen Zamir'e doğru yürüdüm. Beni bizzat kendisi bırakacaktı. Arabaların bahçeden çıkma sesiyle ortalıkta ki seste azaldı. Hatta hiç yoktu. Sanki herkes gitmiş, dağılmıştı. Az önce sesten durulmayan evde şuan çıt yoktu.
Tek kalmamıza sevinsem mi üzülsem mi bilememiştim. Kapının önünde beni kızgın bir boğa bekliyordu. İnat etmiş kıyafetimi değişmemiştim. Onun her söylediğini yaparsam, babam gibi olacağından korkuyordum. Yıllarca yeterince her şeye boyun eğmiş, susmuştum. Aksine susturulmuştum. Şimdi kendi benliğimi bulmuş, çıkarmışken kimseye boyun eğmeyecektim. Ben İpek TİMURTAŞ'tım.
Son basamağı da indiğim de ne kadar yüksek topuk giymiş olsam da Zamir'in omzundan bir santim ancak uzun olmuştum. Yok olmuyordu, a
