Episode 01 กลิ่น
1010 Words
Episode 01 กลิ่น
ความเงียบที่แม้กระทั่งลมหายใจยังไม่กล้าหายใจแรงทำให้ครามไม่รู้ว่าตอนนี้ธีลินยืนอยู่ตรงมุมไหนของห้อง โดยเฉพาะตอนที่เขาลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้ค่อยๆ ใช้ความเคยชินในเส้นทางเดินตรงมาทางชั้นหนังสือที่เธอยืนอยู่ ร่างบางยืนตัวเกร็งเมื่อร่างหนาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอจึงเดินถอยหลังไปเรื่อยๆ โดยไม่รู้ตัวกระทั่งเดินถอยไปชิดกับผนังทำให้ปลายจมูกที่อยู่ห่างจากแผงอกแกร่งไม่กี่คืบได้กลิ่นหอมอ่อนๆ จากตัวเขา สุดท้ายร่างหนาที่เดินขยับเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ก็ชนเข้ากับร่างบางที่ยืนขวางอยู่ตรงหน้า
"ทำไมไม่หลบ" น้ำเสียงทุ้มต่ำที่ดังกระซิบอยู่ใกล้หูทำให้ธีลินค่อยๆ มุดตัวหลบออกไปยืนอีกมุมหนึ่งแทน
"ขอโทษค่ะ" ธีลินบอกด้วยน้ำเสียงประหม่า กลิ่นหอมของเขายังติดอยู่ปลายจมูก โดยเฉพาะน้ำเสียงทุ้มต่ำมีเสน่ห์ชวนให้น่าหลงใหลยิ่งทำให้เธอควบคุมสติได้อย่างยากลำบาก
"ฉันถามว่าทำไมไม่หลบ" ชายหนุ่มถามย้ำอีกครั้งเมื่อไม่ได้รับคำตอบในคำถามที่ถามไปก่อนหน้า
"ตกใจค่ะ จู่ๆ คุณ…นายน้อยก็ลุกเดินมาไม่ทันตั้งตัวเลยทำตัวไม่ถูกค่ะ" ธีลินลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่พลันคิดว่าเธอคงจะชวดงานนี้ไปแล้วจากการทำตัวไร้สติของเธอเมื่อครู่
"แล้วทำไมถามครั้งแรกไม่ตอบ"
"ตกใจอยู่เหมือนกันค่ะ" คนตัวเล็กตอบออกไปด้วยความงุนงง การคาดคั้นที่เกิดขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัวอีกทั้งการใกล้ชิดกับเขาเมื่อครู่ยิ่งทำให้เธอรู้สึกประหม่าเข้าไปใหญ่
"งั้นดูเหมือนเธอจะไม่มีความพร้อมในการทำงานสินะ" น้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นพร้อมกับร่างหนาที่พยายามเดินมาตามทิศทางเสียงที่คนตัวเล็กยืนอยู่
เขาหยุดอยู่ตรงหน้าหญิงสาวราวสองสามก้าว ก่อนจะพูดกับเธออีกครั้งด้วยน้ำเสียงทุ้มมีเสน่ห์ที่ทำให้เธอรู้สึกใจสั่นทุกครั้งที่ได้ยิน
"การทำงานกับฉันไม่มีโอกาสให้ทำพลาดบ่อยนัก ถ้าครั้งหน้าฉันถามแล้วไม่ตอบอีก เธอก็เตรียมออกจากงานได้เลย"
"รับทราบค่ะ" ธีลินกลั้นใจตอบด้วยความประหม่า เธอเริ่มจะรู้สึกถึงแรงกดดันในการทำงานครั้งนี้แล้ว
"น้ำหอมที่เธอฉีดกลิ่นอะไร?" กลิ่นหอมที่เตะจมูกของมาเฟียหนุ่มทำให้เขาเอ่ยถามคำถามที่ไม่จำเป็นออกมาในรอบหลายปี
"เอ่อ…ฉันผสมขึ้นมาเองตอนไปเที่ยวกับเพื่อนค่ะ"
"อืม"
"ถ้าไม่ชอบวันหลังฉันจะไม่ฉีดแล้วค่ะ" ธีลินบอกด้วยความรู้สึกเกร็งๆ พลางยกแขนแอบดมกลิ่นน้ำหอมของตัวเองด้วยความไม่มั่นใจ
"ตอนมาทำงานให้ฉีดมาทุกวันฉันชอบกลิ่นน้ำหอมของเธอ" มาเฟียหนุ่มบอกพร้อมกับเดินเข้าไปใกล้เพื่อสูดดมกลิ่นหอมจากหญิงสาวอีกครั้ง
"ถ้านายน้อยชอบฉันยกให้ก็ได้ค่ะ เพราะตอนทำฉันผสมไปมั่วๆ จำไม่ได้แล้วว่าผสมอะไรไปบ้าง"
"ไม่ต้อง ฉันชอบดมจากตัวเธอมากกว่า" เขาบอกพร้อมกับโน้มใบหน้าลงสูดดมกลิ่นหอมจนปลายจมูกเกือบชนเข้ากับปลายจมูกเชิดรั้นของคนตัวเล็ก
ธีลินกลั้นหายใจโดยอัตโนมัติดวงตากลมโตจ้องมองแววตาเลื่อนลอยของชายหนุ่มด้วยความประหลาดใจ ที่แม้ว่าดวงตาของเขาจะมองไม่เห็นแต่ประสาทสัมผัสส่วนอื่นกลับทำงานได้ดีจนน่าใจหาย ไม่ว่าจะเป็นการรับรู้กลิ่น การฟัง การเดินที่แม่นยำจนบางทีเธอก็อดคิดไม่ได้ว่าความจริงเขาอาจจะไม่ต้องการคนดูแลเลยก็ได้ ทว่าประโยคที่เขาพูดออกมากลับคลุมเครือจนเธอรู้สึกแปลกๆ ชอบกล…ดมจากตัวเธออย่างงั้นเหรอ?
"นะ…นายน้อยจะออกไปข้างนอกเหรอคะ ให้ฉันพาไปไหมคะ" ธีลินรีบเอ่ยแทรกขึ้นเมื่อใบหน้าคมคายเลื่อนต่ำลงมาเรื่อยๆ
"ไม่ต้อง ไปเตรียมกาแฟมาให้ฉัน ฉันจะไปรอที่ห้องนั่งเล่น" ชายหนุ่มบอกเสียงเรียบ เขาเลื่อนมือมาควานหาคนตัวเล็กตรงหน้าก่อนจะดันเธอหลบไปอีกฝั่งเพื่อไม่ให้ขวางทางเดินเขา ส่วนธีลินที่ได้สติกลับมาก็รีบวิ่งไปเปิดประตูให้เขาเดินออกไปง่ายขึ้น ก่อนที่เธอจะรีบไปเตรียมกาแฟนำไปเสิร์ฟให้เขา
ระหว่างที่วิ่งไปเตรียมกาแฟคนตัวเล็กก็ลอบถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ มือเรียวยกขึ้นกุมหัวใจของตัวเองฟังเสียงจังหวะหัวใจที่เต้นแรงด้วยความโล่งอก
"จะรอดไหม ต้องรอดแหละ!" ธีลินพึมพำกับตัวเองให้มีแรงฮึดสู้อีกครั้ง เนื่องจากเงินก้อนนี้สำคัญต่ออนาคตของเธอมาก ถ้าเธอไม่ได้เงินทำงานจากตรงนี้คงต้องเสียเวลาหลายปีในการไปทำงานเก็บเงินเพื่อสร้างธุรกิจของตัวเอง
หลังจากแอบเรียกขวัญกำลังใจให้ตัวเองแล้ว เธอก็พยายามรวบรวมสติที่กระเจิดกระเจิงก่อนหน้าให้พร้อมกลับมาทำงานอีกครั้ง
แก้วกาแฟดำถูกวางลงตรงหน้าของชายหนุ่มที่กำลังฟังข่าวสารจากโทรทัศน์อยู่ เธอขมวดคิ้วเล็กน้อยว่าเขาเปิดโทรทัศน์ถูกได้อย่างไร ก่อนที่เขาจะคลายความสงสัยของเธอโดยการกรอกเสียงคำสั่งที่ต้องการลงไปผ่านรีโมตคอนโทรล
ข้อดีของคนรวยคือต่อให้ร่างกายไม่สมประกอบก็แทบจะไม่เดือดร้อนใดๆ เพราะมีเงินคอยช่วยเหลือในด้านต่างๆ ให้อยู่สุขสบายได้
เธอเดินถอยหลังไปยืนอยู่ไม่ไกลเพื่อรอเขาเรียกใช้งานตามหน้าที่ของเธอ ขณะเดียวกันก็มองไปรอบๆ บ้านแก้เบื่อเพราะครามแทบจะไม่ต้องการความช่วยเหลือใดๆ เลย เนื่องจากเขาช่วยเหลือตัวเองได้แทบทุกอย่างก็ว่าได้
- Writer
