Episode 03 คืนแรก
1183 Words
Episode 03 คืนแรก
ธีลินจัดการช่วยอาคิราใส่เสื้อผ้าเพื่อทำหน้าที่สุดท้ายของตัวเองในวันนี้ให้เสร็จสิ้น เพราะอีกสามชั่วโมงข้างหน้าก็เริ่มกฎข้อต่อไปของการทำงานเป็นสาวใช้ที่นี่คือห้ามออกจากห้องพักหลังห้าทุ่มไม่ว่าจะได้ยินเสียงอะไรก็ตาม แวบแรกที่ได้อ่านเจอกฎนี่สิ่งแรกที่เธอคิดคือถ้าบ้านไฟไหม้เธอคงเป็นคนแรกที่ตายอยู่ในกองเพลิง เพราะเธอจะไม่ยอมแหกกฎง่ายๆ เพื่อเงินจำนวนมหาศาลของเธอแน่ๆ
"เอ่อ ขอถามคำถามอะไรก่อนไปได้ไหมคะ"
"ว่ามาสิ" อาคิราตอบขณะที่ใช้มืออ่านหนังสือตัวอักษรเบรลล์อยู่บนที่นอน
"ถ้าเกิดว่าเลยห้าทุ่มไปแล้วคุณเรียกฉันให้ออกมา ฉันต้องออกไหมคะ" เพราะหน้าที่ของเธอคือดูแลผู้พิการทางสายตา ถึงแม้ว่าเธอจะรักเงินมากแค่ไหน แต่ถ้าหากเขาเกิดต้องการความช่วยเหลืออย่างลื่นล้มในห้องน้ำโทรเรียกให้เธอมาช่วยเธอก็ควรจะออกมา แต่ถ้าออกมาแล้วกลายเป็นทำผิดกฎชวดเงินไปเธอก็รู้สึกไม่ยุติธรรมอยู่หน่อยๆ เพราะฉะนั้นจึงต้องการความมั่นใจจากเขา
"คิดว่าไงล่ะ" แทนที่จะได้รับคำตอบกลับมา แต่ดูเหมือนเธอจะเป็นฝ่ายได้ตอบคำถามของตัวเองอีกแล้ว
"ถ้าเป็นฉันฉันก็คงจะยอมออกมา"
"เพราะอะไรถึงยอมแหกกฎ"
"เพราะคุณเรียกไงคะ ถ้าคุณเป็นอะไรขึ้นมาฉันก็คงรู้สึกแปลกๆ ที่เห็นแก่เงินขนาดนั้น" ธีลินตอบกลับคำถามของเขาด้วยความงุนงงทุกครั้งที่เธอถามเขามักจะเป็นตัวเธอเองที่ได้ตอบคำถามก่อนเสมอ
"งั้นตอนนั้นเธอก็ลองตัดสินใจเอาเองแล้วกันว่าควรออกมาไหม แต่อย่าลืมว่าทุกการตัดสินใจมีความเสี่ยงเสมอ" ธีลินแอบแค่นยิ้มด้วยความรู้สึกขบขันในใจ "ถ้าไม่มีอะไรแล้วงั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ"
ธีลินเดินกลับห้องพักตัวเองที่อยู่ด้านล่าง ระหว่างทางก็มองบรรยากาศรอบๆ บ้านยามค่ำคืนด้วยความรู้สึกขนลุกแปลกๆ ทั้งที่บ้านออกจะใหญ่โตหรูหรา แต่กลับให้ความรู้สึกวังเวงชอบกล แต่ถึงอย่างนั้นก็พยายามห้ามใจตัวเองไม่ให้ไปอยากรู้อยากเห็นอะไรมากกว่านี้ หลังจากกลับมาจัดการอาบน้ำทำธุระส่วนตัวของตัวเองเสร็จเรียบร้อยแล้วเธอก็มานั่งดูซีรีส์เรื่องโปรดคุยกับเพื่อน และครอบครัวอยู่พักหนึ่งก่อนจะเตรียมตัวเข้านอน
คืนแรกของเธอในการนอนที่บ้านของมาเฟียผ่านพ้นไปได้ด้วยดี หนำซ้ำยังรู้สึกหลับสบายกว่าที่บ้านของเธอเสียอีก เพราะห้องของสาวใช้อย่างเธอมีเพียบพร้อมไม่ต่างอะไรกับห้องพักโรงแรมดีๆ แห่งหนึ่ง มีเครื่องปรับอากาศ ห้องน้ำภายในตัว ที่สำคัญยังใจดีติดโทรทัศน์ กับเครื่องทำน้ำอุ่นเอาไว้ให้พร้อมอีกต่างหาก ธีลินตื่นมาเริ่มงานวันที่สองด้วยเช้าที่สดใสเธอเดินขึ้นมาบนบ้านในช่วงหกโมงครึ่ง มือเรียวที่กำลังจะเข้าห้องนอนของอาคิราไปเตรียมพวกเสื้อผ้า และจัดการเรื่องการอาบน้ำให้เขาชะงักไปเนื่องจากนึกขึ้นได้ว่าไม่ควรเข้าห้องของเขาโดยไม่จำเป็น แต่สุดท้ายเธอก็เปิดประตูเข้าไปอยู่ดีเนื่องจากเธอชั่งน้ำหนักแล้วได้คำตอบออกมาว่าจำเป็น เพราะนี่เป็นหนึ่งในหน้าที่ของเธอที่ต้องทำ อีกอย่างเวลานี้เขาคงนอนหลับอยู่เลยไม่ได้เคาะประตูเพื่อไม่ให้รบกวนการพักผ่อนของเจ้าของห้อง
ทว่าบนเตียงนอนที่ควรมีชายหนุ่มนอนอยู่กลับไม่มีอย่างที่เธอคิดเอาไว้ เธอจึงเริ่มส่งเสียงเรียกหาอีกฝ่ายเผื่อว่าเขากำลังเข้าห้องน้ำอยู่
"นายน้อยคะ ฉันมาเตรียมเสื้อผ้าให้ค่ะอยู่ในห้องน้ำไหมคะ" แต่ก็ไม่ได้รับเสียงตอบรับกลับมาจึงเปิดประตูห้องน้ำเข้าไปดู "ไปไหนของเขานะ" คนตัวเล็กพึมพำเนื่องจากในห้องน้ำก็ไม่มีเขาอยู่
เธอเดินไปจัดเตรียมเสื้อผ้า และอุปกรณ์อาบน้ำเอาไว้ให้เขาก่อนจะเดินกลับออกไปตามหาเขาข้างล่าง จังหวะที่เดินสวนกับแม่บ้านคนอื่นเธอจึงเอ่ยถามได้คำตอบว่าตอนนี้เขาอาจจะอยู่ในห้องออกกำลังกาย
"ตื่นเช้าขนาดนั้นเลยเหรอคะ" ธีลินอุทานเบาๆ ด้วยความตกใจดูท่าพรุ่งนี้เธอคงจะต้องตื่นเช้ากว่านี้เสียแล้ว
"นายน้อยตื่นเร็วน่ะชอบออกกำลังกายตอนเช้า"
"ขอบคุณมากค่ะป้า" ธีลินบอกกับป้าแม่บ้านก่อนจะเดินมาตามทางที่เคยมาห้องออกกำลังกายที่กายมือขวาของเขาพามาดูเมื่อวาน เพราะยังจำทางไม่ค่อยได้เธอจึงค่อยๆ เดินไปอย่างระมัดระวังเนื่องจากบ้านนี้มีหลายพื้นที่ที่เธอไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปโดยพลการ
"พวกมึงจัดการศพเรียบร้อยแล้วใช่ไหม"
"..." ขาเรียวที่กำลังจะก้าวออกไปชะงักเมื่อได้ยินประโยคที่ดังขึ้นอยู่ไม่ไกล
ศพ?
ในหัวของคนตัวเล็กทวนคำว่าศพไปมาด้วยความตื่นตระหนก แต่ก็พยายามเก็บอาการเอาไว้ไม่ให้มีพิรุธเธอเดินย้อนกลับไปทางเดิมก่อนจะเดินกลับมาใหม่พร้อมกับส่งเสียงมาแต่ไกลเพื่อไม่ให้ได้ยินสิ่งที่เธอไม่ควรจะได้ยินอีก
"ห้องออกกำลังกายไปอยู่ตรงไหนนะ" ธีลินแสร้งส่งเสียงตลอดทางเพื่อให้อีกฝ่ายรับรู้ถึงการมาของเธอ
"มีคนมา พวกมึงไปจัดการให้เรียบร้อย"
"ครับคุณกาย"
"คุณธีลินมาทำอะไรตรงนี้ครับ"
"อ้าวคุณกาย พอดีขึ้นไปบนห้องไม่เจอนายน้อยน่ะค่ะเลยลงมาหา เห็นป้าแม่บ้านบอกว่ามาออกกำลังกายแต่ฉันยังจำทางได้ไม่ค่อยแม่นเลยไม่แน่ใจว่าอยู่ห้องไหน"
"เดี๋ยวผมพาไปครับ" กายมองสำรวจท่าทางคนตัวเล็กด้วยความไม่ไว้ใจ แต่พอเห็นท่าทีปกติไร้เดียงสาของเธอก็เริ่มวางใจคิดว่าเธอคงไม่ทันมาได้ยินเรื่องที่เขาคุยกับลูกน้องก่อนหน้านี้
ในขณะที่หัวใจดวงน้อยๆ กำลังเต้นกระหน่ำด้วยความหวาดกลัว แต่ต้องพยายามเก็บอาการไม่ให้อีกฝ่ายรู้ยิ่งทำให้เธอรู้สึกกดดันอยู่ไม่น้อย เนื่องจากประโยคที่ได้ยินก่อนหน้าก็เป็นเพียงประโยคสั้นๆ บางทีเขาอาจจะหมายถึงศพหมาแมวที่ตายแถวนี้ก็ได้ ธีลินพยายามปลอบใจตัวเองหาเหตุผลมาคิดในแง่บวกเพื่อไม่ให้ตัวเองจิตตกจนเกินไป แต่พอนึกถึงคำถามแปลกๆ ที่อาคิราถามเมื่อวานก็อดรู้สึกขนลุกไม่ได้
เขาคงไม่ได้เป็นมาเฟียฆ่าคนอะไรแบบนั้นจริงๆ หรอกมั้ง?...
- Writer
