แม่ปันปันบีบมือสามีเบาๆ ป๋าฟ้ามองสบตาภรรยาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด
"เราต้องบอกให้เด็กๆรู้ว่าพี่เป็นอะไรนะคะ" แม่ปันปันบอกสามีด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ เพราะไม่ว่าอย่างไรแล้ว สักวันลูกชายทั้งสี่ก็ต้องรู้เรื่องนี้ คงจะเป็นเรื่องที่ไม่สามารถเก็บไว้เป็นความลับได้ อีกอย่างหากทั้ง สี่คนทราบ ก็จะได้ช่วยกันดูแลหนูจ๋าด้วย
ป๋าฟ้าหลับตาลง แล้วระบายลมหายใจออกแรงๆ
"ปันปันช่วยบอกลูกที ป๋าขอออกไปยืนรับลมนอกระเบียงหน่อย"
ร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปทางระเบียงห้องพัก ป๋าฟ้าเลื่อนประตูกระจกออก แล้วเดินออกไปก่อนหันมาปิดประตูเสียงดัง
หนูจ๋ากำผ้าห่มที่จับไว้ในสองมือแน่น หญิงสาวยังคงนอนหลับตา หัวใจเต้นกระหน่ำระรัว เจ็บปวดเสียใจที่ทำให้บุพการีต้องผิดหวัง
หนูจ๋านอนฟังสิ่งที่แม่บอกน้องๆ เกี่ยวกับตัวเธอ แต่ละคำแต่ละประโยคที่ท่านพูดออกมานั้น ท่านพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ นั่นยิ่งทำให้เธอรู้สึกผิดจน
