"หลังจากหนูคลอดลูกเฮียพาลูกไปอยู่เกาหลีนะ เลี้ยงเด็กมันเหนื่อย ให้ออมมากับอาปาช่วยเลี้ยง เฮียจะได้ไม่เหนื่อยเกินไป แล้วลูกก็จะได้อยู่กับคุณปู่คุณย่าด้วย" สองร่างโอบกอดกันแนบแน่นจนแทบจะกลายเป็นร่างเดียวกัน นีราบอกความต้องการของตนเองให้เรนรับรู้ก่อนจะต้องลาจากกัน
"แล้วนีราล่ะ"
"หนูจะอยู่ที่นี่ อยู่เรียนให้จบตามที่ปะป๊าต้องการ"
"นีราทำใจได้จริงๆ ใช่ไหม"
"ได้สิ เพื่อรักษาชีวิตพ่อของลูก หนูจะอดทน สักวันเราต้องได้อยู่กันพร้อมหน้าพ่อแม่ลูก"
"ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย"
"ฟ้าหลังฝนตกมักจะสวยงามเสมอ เฮียบอกหนูเองนะ"
"ฝนตกจนท่วมใจเฮียหมดแล้ว..." เรนคร่ำครวญอยู่ในอ้อมกอดของนีรา น้ำเสียงของเขาได้แหบหายไปพร้อมก้อนที่มันจุกตรงอก น้ำตาลูกผู้ชายไหลไม่หยุด
"เฮียต้องเข้มแข็งนะ เข้มแข็งเพื่อหนู เข้มแข็งเพื่อลูกของเรา หนูรักเฮีย สุดที่รักของหนู" นีราปลอบประโลม เธอเข้มแข็งและเด็ดเดี่ยวขึ้นมากอย่างที่ไม่ม
