มาร์คัสเห็นเมียสายตาวอกแวก เขาจึงพูดขู่ พร้อมกับเปลี่ยนใจจากการจูงเธอให้เดินตามเขาไป
“เดินช้าแบบนี้เมื่อไหร่จะถึง ถ่วงเวลาหรือไง”
พูดจบก็เปลี่ยนใจโอบอุ้มร่างเมียไว้ในอ้อมแขนแกร่ง แต่ก็ไม่ง่ายนักเพราะพิมพ์ดาวไม่ให้ความร่วมมือ ทั้งพยายามสะบัดจนหน้าอกอวบของเธอตอนนี้มันเสียดสีกับต้นแขนล่ำ มาร์คัสจำต้องข่มใจก้มมองคนในอ้อมกอดที่ทำให้เขาตื่นตัวง่าย เลือดในกายสูบฉีดได้ตลอดเวลา
“ยังไม่หยุดดิ้นอีก ไม่รู้หรือไงว่าฉันตื่นง่าย แล้วคนปลุกมันก็ต้องทำให้มันหลับด้วย”
พิมพ์ดาวถึงนิ่งแล้วตัดสินใจว่าจะไม่หนี และพร้อมเผชิญหน้ากับความจริงที่มาร์คัสบอกอย่างท้าทาย
“งั้นคุณก็พูดมาตรงๆ ว่าจะพาฉันมาดูอะไร แล้วฉันจะไม่หนี แต่คุณต้องปล่อยฉันลงก่อน ฉันจะเดินตามคุณไปเอง รับรองไม่หนีไปไหนหรอก สัญญาก็ได้” หญิงสาวต่อรอง ลึกๆ ก็ไม่คิดว่าเขาจะฉุดกระชากเธอมาปู้ยี้ปู้ยำอะไรถึงบนนี้ คนอย่างมาร์คัสถ้าต้องการที่ไหนก็ได้ทั้
