คุณหมอร้ายย้อนรัก

ช่วงเวลายามบ่ายของกรุงเทพมหานคร ขึ้นชื่อเรื่องอากาศที่ร้อนอบอ้าวเสียจนใครๆ ก็ต้องวิ่งเข้าหาสถานที่ที่อากาศเย็นสบาย ยิ่งสำหรับคนที่ต้องใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศหลายปีด้วยแล้ว การต้องกลับมาเผชิญกับอากาศร้อนเช่นนี้ถือเป็นเรื่องที่ทุกข์ทรมานใจไม่น้อย แต่ถึงอย่างนั้น ‘ราเชน ภักดีตระกูล’ ผู้อำนวยการโรงพยาบาลเจ้าพระยา ฉายาหมอหนุ่มไฟแรงที่เป็นทั้งแพทย์และเป็นทั้งเจ้าของโรงพยาบาลชื่อดัง กลับไม่รู้สึกเช่นนั้น บรรยากาศที่คุ้นเคยทำให้เขารู้สึกหวนรำลึกถึงความหลังในช่วงที่ตนเองได้มีความสุขกับ ‘ใครคนหนึ่ง’ แม้เธอคนนั้นจะเป็นต้นเหตุให้เขาต้องเลือกเปลี่ยนเป้าหมายและหันไปใช้ชีวิตในต่างแดนนานหลายต่อหลายปี ราเชนพยายามสะบัดภาพความทรงจำเก่าๆ ที่อยู่ในความคิดของตนเองมาตลอดสามปีที่แม้จะพยายามหนีไปไกลแค่ไหนแต่สุดท้ายชายหนุ่มก็รู้ดีว่าเขาไม่สามารถลืมเลือนทุกความทรงจำที่เกิดขึ้นที่นี่ได้ ความทรงจำยิ่งชัดเจนเท่าไร ก็ยิ่งตอกย้ำความโกรธแค้นที่เกิดขึ้นในใจของเขา ราเชนเชื่อมาตลอดว่าส่วนหนึ่งที่เขาไม่สามารถปล่อยวางเรื่องในอดีตได้นั่นเป็นเพราะ ‘ความเชื่อใจ’ และเมื่อความเชื่อใจได้ถูกทำลายไปอย่างไม่เหลือชิ้นดี แน่นอนว่าคนที่ซื่อสัตย์อย่างเขาย่อมฝังเรื่องราวนี้ลึกเสียจนไม่สามารถลบมันออกจากใจได้ “เฮ้ย ไอ้เชน!” เสียงของ ‘ธนา’ แพทย์หนุ่มที่มีดีกรีความฮอตไม่แพ้กับราเชนดังขึ้น ทำให้เจ้าของชื่อหลุดออกจากภวังค์ในทันที “มึงมาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่วะ” ราเชนเอ่ยถามเพื่อนออกไป เพราะเขาไม่ทันสังเกตว่าธนามาถึงร้านที่นัดพบกันแล้ว จนกระทั่งเสียงของธนาดังขึ้น “เหม่ออะไรของมึงเนี่ย กูเรียกมึงตั้งหลายครั้งแล้ว” ธนาพูดอย่างขำขัน “เออ โทษทีว่ะ กูคิดอะไรเพลินๆ” ราเชนรีบนั่งด้วยท่าทีจริงจังมากขึ้น เขาเป็นคนนัดธนาออกมาพบ เพราะหลังจากที่ตนเองตัดสินใจไปเรียนและดูแลโรงพยาบาลสาขาที่อเมริกา เขาก็แทบไม่ได้เจอกับธนาอีกเลย ธนาเป็นเพื่อนที่เขาพบเจอตอนไปศึกษาต่อที่อเมริกาเมื่อประมาณสองสามปีที่แล้ว แม้จะเพิ่งรู้จักกันไม่กี่ปี แต่ด้วยความที่มีนิสัยหลายอย่างคล้ายกัน ทั้งคู่จึงกลายเป็นเพื่อนรักกัน แต่สุดท้ายธนาก็เลือกที่จะกลับมาทำงานที่ประเทศไทย ขณะที่ราเชนเลือกจะดูแลธุรกิจที่สาขาอเมริกาต่อ ถึงอย่างนั้นทั้งคู่ก็ยังคงติดต่อกันเสมอไม่ขาดหาย “เออ ว่าแต่เป็นไงมาไงถึงกลับมาไทยได้วะ” ธนาเอ่ยถามพร้อมกับจิบกาแฟ มองไปที่บรรยากาศรอบๆ ห้างสรรพสินค้าที่เขากับราเชนอยู่ “เอ้า ก็กูคนไทย มึงจะไม่ให้กูกลับบ้านเกิดกูเลยหรือไง” ราเชนพูดอย่างติดตลก “แหม กูหมายถึงเมียมึงเขายอมปล่อยหมอเจ้าเสน่ห์อย่างมึงมาคนเดียวได้ยังไง” ธนากำลังหมายถึง ‘แคทารีนา’ แฟนสาวลูกครึ่งของราเชน ที่สมัยเรียนอยู่อเมริกาเป็นอันรู้กันว่าเธอหวงราเชนมากแค่ไหน “แคทอยากจะมาอยู่เหมือนกัน แต่ติดต้องดูงานที่โรงพยาบาลแต่กูไม่อยากพาเขามาหรอก พูดตรงๆ กูว่ากูกับแคทไปกันไม่รอด แล้วกูมีเรื่องต้องจัดการที่โรงพยาบาลสาขาไทยนิดหน่อย พอพ่อกูให้กูเป็น ผอ. โรงพยาบาลแล้วตัวกูอยู่อเมริกา พวกหุ้นส่วนก็เลยอยากจะเจอกูปีละครั้งเพื่อความอุ่นใจ” ราเชนยักไหล่ ความจริงแล้วเขามองว่าตนเองไม่จำเป็นต้องกลับมาที่นี่ด้วยซ้ำ เพราะต่อให้เขามีชื่อเป็นผู้อำนวยการก็จริง แต่สุดท้ายแล้วอำนาจการตัดสินใจทุกอย่างในโรงพยาบาลสาขาประเทศไทยก็ยังคงอยู่ที่ ‘รังสิมันต์’ และ ‘วิมาดา’ พ่อและแม่ของเขาอยู่ดี “ก็เข้าใจได้ ว่าแต่มารอบนี้มึงจะอยู่กี่วัน” ธนาเอ่ยถามเพื่อนในขณะที่สายตาก็พลันไปเห็นสาวน้อยร่างเล็กที่กำลังเดินถือข้าวของพะรุงพะรัง ใบหน้าของเธอแดงก่ำและดูอิดโรย บ่งบอกให้รู้ว่าเจ้าตัวคงเพิ่งเผชิญกับอากาศร้อนด้านนอกมา แต่ถึงอย่างนั้นหญิงสาวคนนี้ก็ยังดูดี ด้วยการแต่งกายที่แสนเรียบง่าย และดวงหน้าขาวเนียนจนแทบไม่ต้องแต่งเติมเครื่องสำอางใดๆ ไหนจะรูปร่างดูมองเห็นสัดส่วนชัดเจนนั่นแล้ว ยิ่งทำให้เธอดูดีจนใครต่อใครต้องเผลอมองตาม “พรุ่งนี้ก็กลับละ กูไม่อยากอยู่นาน” ราเชนพูดตามจริง เพราะยิ่งอยู่ที่นี่มันยิ่งทำให้เขาอดคิดถึงเธอไม่ได้ บางครั้งเขาแทบห้ามใจตนเองไม่อยู่ และไปตามดูว่าตอนนี้เธอคนนั้นมีชีวิตอย่างไรบ้าง “น่ารัก…” ธนาพูดขึ้น เขากำลังตกอยู่ในภวังค์ของสาวน้อยจนไม่ทันได้ตั้งใจฟังว่าราเชนกำลังพูดอะไรอยู่ “สงสัยเธอจะเป็นคนตรงๆ” “ฮะ? มึงว่าอะไรนะ” ราเชนเอ่ยถามขึ้น เมื่อได้ยินไม่ถนัดว่าคนเป็นเพื่อนพูดอะไร ท่าทางเพ้อๆ พร้อมละเมออีกคำ “น่ารัก” “ใครน่ารักวะ” ราเชนจ้องหน้าเพื่อนที่มีอาการแปลกไป “เปล่าๆ ตะกี้มึงว่าอะไรนะ” พอได้สติธนาก็เลือกที่จะหันไปหาเพื่อนอีกครั้ง ก่อนจะลอบมองหญิงสาวที่ตอนนี้เข้าไปนั่งในร้านไอศกรีมฝั่งตรงข้าม “กูบอกว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้กูก็กลับละ หมดธุระก็ไม่มีเหตุผลต้องอยู่ต่อ” ราเชนพูดอย่างไม่ทันได้เอะใจอะไร “ทำไมวะ มึงไม่คิดจะอยู่เที่ยวต่อหน่อยหรือไง ไปแฮงก์เอาต์กับกูสักคืนก็ยังดี” ธนายังคงถามต่อ เพราะตั้งแต่รู้จักกันมาเขากับราเชนก็มักจะไปแฮงก์เอาต์ด้วยกันบ่อยๆ ยกเว้นที่ประเทศไทย เพราะราเชนมักจะปฏิเสธและไม่เคยออกไปเที่ยวไหนจริงจัง “ไม่อะ ถ้ามึงอยากแดกเหล้ากับกูก็เจอกันที่อเมริกานู่น” ราเชนเหยียดยิ้มออกมาอย่างท้าทาย “เออๆ กูเข้าใจว่าแคทคงหวง ไม่อยากให้แฟนอย่างมึงหายไปนาน กลัวมึงจะเป็นอาหารตาของสาวๆ” ธนาพูดพร้อมกับเหลือบไปมองหญิงสาวที่ตนเองหมายตาอีกรอบ เธอกำลังนั่งกินไอศกรีมอย่างเอร็ดอร่อย และยิ้มออกมาราวกับเป็นเด็กน้อย ภาพนั้นทำให้ธนาอดยิ้มตามไม่ได้