“นมครับ จิ๊เป็นอะไรไม่รู้” แม้เขาจะอายุล่วงเลยมาถึงสามสิบหกปีแล้ว แต่หยาดทิพย์ก็ยังเป็นผู้ใหญ่ที่เขานับถืออยู่เสมอๆ เวลามีเรื่องไม่สบายใจ เขาจะพูดคุยปรึกษากับนางบ่อยๆ
“นมก็เห็นว่าคุณจิ๊ดูแปลกๆ ไปค่ะ เหมือนโกรธอะไรคุณวิชญ์หรือเปล่า” ในสายตาของหยาดทิพย์ เช่นไรวิชญ์ก็ยังเหมือนเด็กน้อยเมื่อเยาว์วัยที่นางเอ็นดูและรักใคร่
“ปล่อยไว้ไม่ได้แล้ว ต้องไปถามให้รู้เรื่องครับนม”
“นมเอาใจช่วยนะคะ บางทีคุณจิ๊อาจจะเหนื่อยจากฝึกงานก็ได้ค่ะ ลองเอาใจเธอหน่อยสิคะ” นางรู้ดีว่าวิชญ์ไม่ชอบเอาใจใคร แต่มียกเว้น คนที่รัก วิชญ์จะยอมทำทุกอย่างให้อีกฝ่ายมีความสุข
“ครับนม นมไปพักเถอะครับ ไม่มีอะไรแล้ว” วิชญ์พูดแล้วก้าวเดินขึ้นบันไดตามสองสาวต่างวัยขึ้นไปบนห้องพัก เขาได้ยินเสียงหัวเราะของสองสาว แต่พอเขาเดินเข้าไปในห้อง ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป จิรดาหยุดหัวเราะทันที เธอไม่มองมาที่เขาด้วยซ้ำ
“เอ่อ... จิ๊เป็นอะไรครับ” ต่อหน้า
