“อาวิชญ์ปล่อยนะคะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า” แม้ตรงนี้จะเป็นเก้าอี้นั่งเล่นตรงหลังบ้าน แต่เธอก็กลัวเด็กน้อยวิชุตาโผล่มาเห็นภาพไม่สมควร
“ไม่มีใครเห็นหรอกครับ นมพาหนูวิไปนอนกลางวันแล้ว” เพราะวันหยุดเวียนมาบรรจบอีกครั้งและอาทิตย์หน้าเธอก็ต้องไปฝึกงานแล้ว
“อาวิชญ์สัญญาแล้วว่าจะไม่ล่วงเกินจิ๊” เธอดันอกเขาออกห่าง แต่ร่างน้อยยังนั่งแหมะอยู่บนตักของเขา
“ถ้าจิ๊ไม่เต็มใจ” เขาทวน
“แต่ตอนนี้จิ๊ไม่เต็มใจนี่คะ”
“ขอแค่กอดให้หายคิดถึง ถ้าจิ๊ไม่เต็มใจอาจะหยุดทันที”
“ยังคิดถึงอีกเหรอคะ เห็นหน้ากันทุกวัน”
“จิ๊สนใจแต่หนูวิ แต่เพื่อนๆ ไม่เห็นสนใจพ่อของหนูวิบ้างเลย” เขาออดอ้อนอยู่ริมหู
“อื้อ... อาวิชญ์” จิรดาเบี่ยงหน้าหนี รู้สึกขนลุกเมื่อเขาซุกไซ้ซอกคอของเธอ ในท้องเริ่มปั่นป่วนอีกแล้ว
“ให้อาชื่นใจหน่อยนะจิ๊ คิดถึงใจจะขาด”
“ที่คิดถึง คิดถึงเรื่องจะเอาเปรียบจิ๊ใช่ไหมคะ” เธอถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง พยายามจะหนีแ
