“จิ๊พูดเองนะครับ ถ้าไม่ขัดขืนอาจะจับกินเหมือนคืนก่อน” เขาไล่ต้อนสาวน้อยด้วยคำพูดเจ้าเล่ห์
“อาวิชญ์บ้า ถ้าทำแบบนั้นอีก จิ๊ก็ป่วยอีกสิคะ ไม่ได้หลับไม่ได้นอน” เธอเบี่ยงหลบเขินอายเมื่อคิดถึงการกระทำของเขา อยากจะทุบเขาให้น่วมเลย แต่เธอไม่ใช่คนชอบใช้ความรุนแรง เลยได้แต่ค้อนควักๆ
“หลังจากนี้ไม่ป่วยอีกแล้ว เชื่ออาสิ” วิชญ์กระซิบลงไปแนบกับใบหน้าหอมกรุ่น ลมหายใจของเขาทำให้จิรดาปั่นป่วนในช่องท้อง
“ไม่เชื่อหรอกค่ะ ตอนนี้อาวิชญ์ไม่น่าเชื่อถือ” เธอมุ่ยหน้าใส่
“ขอบใจนะ”
“คะ” เธอมองอย่างงงๆ เพราะจู่ๆ เขาก็เอ่ยขอบใจเธอออกมา
“ขอบใจที่ยอมให้หนูวิเรียกว่าแม่ หนูวิขาดแม่ตั้งแต่เด็ก อยากมีแม่กับคนอื่นๆ เวลาที่โรงเรียนจัดงานวันแม่ หนูวิร้องไห้ทุกที” เขาพูดด้วยความสงสารลูก
“แล้วหนูวิไปโรงเรียนไหมคะ พอมีงานที่ต้องมีคุณแม่ไปด้วย” จิรดาฟังแล้วก็นึกสงสารตามไปด้วย
“ไปสิ อาไปเป็นแม่ให้หนูวิ” วิชญ์พูดแล้วอดสงส
