อ๊าย... อยากจะบ้าตาย ถ้ามุดลงใต้โต๊ะได้หรือยกผ้าปูโต๊ะขึ้นมาปิดหน้าได้เธอคงทำไปแล้ว
“งั้นก็เหมาะเลย”
“มะ... เหมาะอะไรคะ” จิรดาถามด้วยใจระทึกเมื่อได้ยินเขาพูดแบบนั้น
“เหมาะที่จะมาดูแลหนูวิยังไงครับ”
“อะ... เอ่อค่ะ” จิรดารู้สึกจิตใจห่อเหี่ยวชะมัด เธอคาดหวังอะไรเล่า จะคาดหวังให้เขามาบอกว่า จิ๊เหมาะกับการเป็นแม่หนูวิที่สุด อย่างนั้นเหรอ บ้าสิ... เธอเพ้อเจ้ออีกแล้ว
“คุณพ่อมีผู้หญิงเยอะแยะเลยค่ะพี่จิ๊ หัวกะไดบ้านไม่แห้งเลย” จู่ๆ เด็กน้อยก็ทะลุกลางปล้องขึ้นมา วิชญ์หัวเราะเสียงดังเมื่อได้ยินบุตรสาวพูดแบบนั้น เด็กๆ คิดอะไร เห็นอะไรก็พูดออกมาตรงๆ บางทีก็จำมาเป็นประโยค บางทีก็จำคำพูดเด็ดๆ มาจากผู้ใหญ่ โดยที่ไม่รู้ว่าคำนั้นสมควรใช้ในสถานการณ์นี้หรือไม่
จิรดาได้ยินแบบนั้นก็หัวเราะตาม แต่จู่ๆ จิตใจก็ห่อเหี่ยวอย่างไม่ทราบสาเหตุ
ถ้าเขามีผู้หญิงเยอะแยะให้เลือก เธอคงไม่อยู่ในสายตา อีกแล้ว... นี่เธอก
