เกลียดดีนัก รักซะงั้น

23.00 น. ในคืนวันศุกร์สุดสัปดาห์ประหนึ่งเหมือนเป็นค่ำคืนที่ใช้ปลดปล่อยความเมื่อยล้าความเครียดจาการทำงานมาตลอดทั้งสัปดาห์ ณ ผับชื่อดังตั้งอยู่ใจกลางเมืองหลวงย่านที่ดินราคาแพงที่สุด กลุ่มเป้าหมายก็คงหนีไม่พ้นคนที่มีฐานะร่ำรวยหรือชาวต่างชาติเท่านั้นที่จะสามารถมาใช้บริการผับชื่อดังแห่งนี้ได้ ภายในร้านถูกจัดแบ่งโซนออกมาอย่างชัดเจนมีด้วยกันสองชั้น ชั้นล่างจัดเป็นโซนแดนซ์ ส่วนด้านบนเหมาะสำหรับนั่งดื่ม นั่งเล่น เปิดเพลงคลาสสิคเปิดคลอเบาๆ แต่เพราะตกแต่งในรูปแบบกระจกจึงทำให้แขกที่อยู่โซนด้านบนสามารถมองลงมายังโซนด้านล่างได้ เฉกเช่นเดียวกับโต๊ะของสองสาวกับหนึ่งหนุ่มที่นั่งอยู่โซนชั้นบนกำลังคุยกันอย่างออกรสออกชาติ “ไอ้ชา แกจะเอายังไงต่อวะ นั่งมาเป็นชั่วโมงๆ แล้วเนี่ย ฉันอยากจะลงไปข้างจะแย่แล้ว...มีแต่แจ่มๆทั้งนั้นเลยโว้ย” จอมทัพชายหนุ่มคนเดียวในโต๊ะเอ่ยขึ้นด้วยความเซ็งในตอนแรกก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นท่าทางระริกระรี้ในประโยคสุดท้ายพร้อมกับสายตาที่มองลงไปยังโซนด่านล่างที่มีสาวๆกำลังวาดลวดลายโยกสะโพกไปมาตามจังหวะเสียงเพลง “เห็นผู้หญิงหน่อยไม่ได้ส่ายหางดิกๆเชียวนะไอ้จอม” ปาริสราหรือลูกปลา เอ่ยออกมาด้วยความหมั่นไส้กับอาการของจอมทัพ ทำเอาคนถูกว่านั้นต้องละสายตาจากสาวๆที่อยู่ยังโซนด้านล่างขึ้นมามองเจ้าของคำพูดกวนประสาทนั้นตาขวาง “ฉันเป็นคนโว้ย ไม่ใช่หมา แล้วครั้งต่อไปก็ช่วยกรุณาเรียกชื่อเต็มๆ ของฉันด้วยนะยัยปลาเน่า” คนถูกเรียกว่าปลาเน่าถึงกับโวยวายเสียงดัง “เรียกให้มันดีๆ ไอ้จอม ฉันชื่อลูกปลาโว้ย” “ทีแกยังเรียกฉันว่าจอมเฉยๆ แล้วทำไมฉันจะเรียกแกว่าปลาเน่าไม่ได้ ยัยปลาเน่า ยัยปลาเน่า” ยื่นหน้ายื่นตากวนๆ พูดกวนเพื่อนสาวอย่างทะเล้น ไม่ได้เกรงกลัวสายตาเขียวปั๊ดหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธของอีกคนเลยสัก “ไอ้จอมบ้า” มือบางยื่นมาจับหูของคนกวนประสาทและออกแรงบิด จนเจ้าของหูร้องโอดโอยออกมาเสียงดังพร้อมกับจับมือของลูกปลาออกจากหูของตัวเอง “โอ้ย!!! ยัยลูกปลาแกเป็นบ้าหรือไงเนี่ย เจ็บนะโว้ย” “ก็แกมันปากหมาไง คนปากอย่างแกมันก็ต้องโดนแบบนี้แหละ” นิชาหรือนิชา ถึงกับถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยใจ เงยหน้ากลอกตาบนเล่นแก้เซ็ง กับการทะเลาะกันแบบไร้สาระของเพื่อนทั้งสองคนก่อนจะเอ่ยถามออกมา “นี่แกสองคนจะกัดกันอีกนานมั้ย เมื่อไหร่จะเลิกกัดกันสักที” “ไม่ใช่หมาโว้ย/ไม่ใช่หมาโว้ย” ประสานเสียงตะโกนตอบกลับมาด้วยความพร้อมเพรียงโดยไม่ได้ซักซ้อมแต่อย่างใด “อ้าวเหรอ…ก็เห็นเจอหน้ากันทีไรก็แยกเขี้ยวใส่กันเหมือนหมาทุกที ตั้งแต่ปีหนึ่งจนถึงปีสี่ ถามจริงๆ นะพวกแกไม่เบื่อบ้างหรือไง ขนาดฉันนั่งฟังพวกแกกัดกันฉันยังเบื่อเลย” นิชาพูดออกมาด้วยความระอากับเพื่อนสนิททั้งสองคนที่ไม่ว่าเจอหน้ากันครั้งใดก็เป็นอันมีเรื่องต้องทะเลาะกันทุกครั้งไป อยากจะทำใจให้ชินแต่บางครั้งมันก็ทำให้ชินไม่ได้จริงๆ “เหรอคะคุณหนูนิชาคนสวย ทีตัวเองตามตื้อผู้ชายมาห้าปียังไม่เห็นเบื่อเลย” แม้จะรู้ว่าถูกประชดแต่นิชาก็ยิ้มกริ่มออกมาอย่างสุขใจเมื่อนึกไปถึงหน้าว่าที่สามีในอนาคตของตัวเอง “มันไม่เหมือนกันนี่คะคุณหนูลูกปลา” ครั้งนี้เป็นปาริสราบ้างที่เป็นฝ่ายกลอกตาบนเล่น “เออๆ ไม่เหมือนก็ไม่เหมือน แล้วที่แกลากฉันกับไอ้จอมทัพมานั่งในร้านแพงหรูๆ ที่ค่าเหล้าแก้วหนึ่งก็เท่ากับค่าขนมทั้งเดือนของฉันเนี่ย เพื่อ?” “ก็เพื่อมานั่งรอพ่อเทพบุตรสุดหล่อว่าที่สามีในอนาคตของไอ้ชามันควงผู้หญิงนมโตมานั่นไง” จบประโยคของจอมทัพ สองสาวก็หันขวับ มองลงไปยังโซนด่านล้างทันที และก็เป็นอย่างที่จอมทัพพูดเอาไว้ไม่มีผิด เมื่อเห็นว่าที่สามีในอนาคตของนิชากำลังนั่งคลอเคลียอยู่กับสาวสวยเนื้อนมไข่อยู่ที่โซฟา ทำเอานิชาหน้าบึ้งไม่พอใจขึ้นมาทันที หน๊อย!! ทีอยู่กับเธอทำเป็นซังกะตายทีอยู่กับผู้หญิงคนอื่นนี่ทำหน้าระรื่นมีความสุขเชียวนะ อย่างนี้มันต้องเข้าไปทักทายสักหน่อยแล้ว รอยยิ้มเล่ห์ปรากฎขึ้นบนใบหน้าสวยนั้นอย่างคนมีแผนการในหัว ทำเอาจอมทัพกับปาริสราถึงกับหันมามองหน้ากันอย่างหวาดๆ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์มุมปากแบบนี้ของนิชาเป็นการบอกได้ดีว่าเจ้าตัวนั้นต้องมีอะไรแผลงๆอยู่ในหัวอย่างแน่นอน “ไอ้ชา แกคิดจะทำอะไรวะ” จอมทัพเอ่ยถามหยั่งเชิงพร้อมกับหรี่ตามองเพื่อนอย่างจับผิด “เดี๋ยวก็รู้ แยกกันตรงนี้เลยนะ ฉันขอไปเซย์ไฮกับว่าที่สามีก่อน หึ” พูดจบก็ลุกเดินออกจากโต๊ะมุ่งตรงไปยังโซนด่านล่างที่มีชายหนุ่มกับสาวสวยเนื้อนมไข่นั่งอยู่ทันที “แกว่ายัยชาจะโดนอะไรอีกวะวันนี้” ปาริสราเอ่ยถามจอมทัพที่นั่งมองเพื่อนสาวที่กำลังเดินเข้าไปหาเป้าหมาย “ถูกไล่เหมือนเดิมมั้ง”ยักไหล่ตอบกลับมาเหมือนอย่างกับเป็นเป็นเรื่องปกติที่เกิดขึ้นเป็นประจำและก็เห็นจนชินตา ปาริสราจึงได้แต่ถอนหายใจออกมาและนั่งดูเพื่อนรักที่กำลังยืนประจันหน้าอยู่กับคู่กรณีเงียบๆ นิชายืนจ้องหน้าสาวสวยเนื้อนมไข่ที่ล้นทะลักออกมานอกเนื้อเกาะแกนั้นตาขวาง กล้ามากเลยนะยัยชะนีป้า กล้ามากเลยนะที่ควงมากับว่าที่สามีในอนาคตของเธอ นิชาว้าหมับเข้าไปที่แขนของชะนีป้านั้นทันทีก่อนจะออกแรงดึงให้คนที่ตัวเองตั้งชื่อให้ใหม่ว่าชะนีป้าออกห่างจากสามีในอนาคตของเธอพร้อมกับแทรกตัวเข้าไปยืนแทนที่เกาะแขนแกร่งนั้นเพื่อประกาศความเป็นเจ้าของ “เอ๊ะ! นี่เธอ มากจากไหนเนี่ย ถอยออกมาจากคุณธีร์ของฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ” หญิงสาวที่ถูกกระชากออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย พูดออกมาด้วยความโมโหพร้อมกับกระชากแขนนิชาให้ออกมาจากชายหนุ่มคนที่เธอหมายปอง วันนี้เธออุตส่าห์ได้ควงคู่มากับเขา เธอจะให้ยัยเด็กเมื่อวานซืนคนนี้มาปาดหน้าเค้กไปแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด ส่วนผู้ชายตัวต้นเหตุที่ถูกนิชาควงแขนไว้อยู่นั้น ก็แสดงสีหน้าเบื่อโลกขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นการปรากฏตัวของคนที่ยืนอยู่ข้างๆ อารมณ์สนุกสนานมลายหายไปจนหมดสิ้นมีแต่ความเซ็งเข้ามาแทนที่ เจอยัยเด็กนี่ทีไร มีแต่เรื่องปวดหัวมาให้เขาทุกทีไป “ก็มาจากบ้านสิป้าถามได้...อ๋อ!แล้วฉันจะบอกอะไรให้เอาบุญนะป้า ว่าผู้ชายคนที่ป้าจ้องจะลากเขาลงไปกินในน้ำเนี่ย เขาเป็นคู่หมั้นฉัน ย้ำ!! ย้ำให้ชัดอีกครั้งนะคะ เขา เป็น คู่ หมั้น ฉัน” นิชาประกาศเสียงดังเพื่อต้องการให้ผู้หญิงบริเวณนั้นได้ยินในสิ่งที่เธอพูดอย่างชัดเจนทุกคำ “อ้าย!! ยัยเด็กใจแตกกล้าดียังไงมาเรียกฉันว่าป้า แถมยังหน้าด้านโมเมว่าคุณธีร์เขาเป็นคู่หมั้นเธออีก” คนถูกด่าว่าเป็นป้ายื่นเต้นเร่าชี้หน้านิชาด้วยความโกรธ “กล้าไม่กล้าก็เรียกไปแล้วแหละ เนาะคู่หมั้นเนาะ” หันมาส่งยิ้มหวานให้คนที่ยืนหน้าทำหน้าเบื่อโลก พร้อมกับเอียงหน้าซบลงตรงแขนแกร่งนั้นเป็นการยืนยันคำพูดของตัวเอง แต่ซบยังไม่ถึงนาทีก็ต้องถือมือหนาจับศีรษะเล็กนั้นผลักออกให้ห่าง เหมือนศีรษะของหญิงสาวนั้นเป็นกิ่งกือไส้เดือนก็ไม่ปาน การกระทำของชายหนุ่มนั้นทำให้ผู้หญิงที่ถูกเรียกว่าป้ายิ้มเยาะเย้ยออกมาทันทีด้วยความสะใจ. “พูดบ้าอะไรของเธอยัยเด็กแก่แดด ฉันไปเป็นคู่หมั้นของเธอตอนไหน...แล้วก็ปล่อยแขนฉันได้แล้วเกาะแน่นเป็นปลิงเลย” ธนัตถ์พูดเสียงห้วนพร้อมกับพยายามแกะมือของนิชาออกจากแขนของตัวเองด้วยความไม่พอใจ อยู่ๆ ยัยเด็กแก่แดดคนนี้ก็มาประกาศให้ชาวโลกรู้ว่าเขาคือคู่หมั้น ซึ่งมันไม่มีความจริงอยู่เลยสักนิดเดียว นิดเดียวก็ไม่มี ให้ตายเถอะเมื่อไหร่เขาจะหลุดพ้นจากการจองเวรจองกรรมของยัยเด็กแก่แดดคนนี้สักทีนะ “พี่ธีร์อ่ะ พอโกรธทีไรก็พูดแบบนี้กับชาทุกที ชารู้ว่าผิดที่ชาทำตัวงี้เง่าใส่พี่ ชาขอโทษนะคะพี่ธีร์กลับบ้านกับชานะ” ส่งสายตาเว้าวอนพร้อมกระพริบตาปริบๆใส่ชายหนุ่ม แต่ธนัตถ์กลับไม่ได้มองว่ามันน่ารักเลยสักนิด “เป็นบ้าอะไรของเธอเนี่ยวันนี้ แล้วก็เลิกตามฉันสักทีได้มั้ย มาทางไหนก็กลับไปทางนั้นเลยไป” “ผู้ชายเขาไล่แล้วยังจะยืนบื้ออยู่อีก หูหนวกหรือไงยัยเด็กใจแตก” ยิ้มเยาะออกมาอีกครั้งด้วยความสะใจ เมื่อเห็นท่าทางของธนัตถ์ที่มีต่อเด็กใจแตกคนนั้น หึ! ก็นึกว่าจะแน่ สุดท้ายก็ถูกผู้ชายไล่กลับอย่างไม่ใยดี “ไม่ใช่เรื่องของป้า อย่ามายุ่ง” หมันมาแวดใส่อย่างอารมณ์เสียและเสียหน้าที่ถูกธนัตถ์ไล่ต่อหน้าคนอื่น ก่อนจะหันหน้ามาหาชายหนุ่มอีกครั้งอย่างไม่ยอมแพ้ เธอจะไม่ยอมให้สามีในอนาคตของเธอถูกยัยชะนีป้านี่คาบลงไปกินในน้ำอย่างแน่นอน “ไม่กลับ ถ้าพี่ธีร์ไม่กลับชาก็ไม่กลับ ชาก็จะนั่งอยู่ตรงนี้กับพี่ธีร์จนกว่าพี่ธีร์จะกลับ” พูดพร้อมกับนั่งลงที่โซฟาโดยไม่ลืมที่จะดึงธนัตถ์ให้นั่งลงมาด้วย ธนัตถ์ถึงกับยกมือขึ้นกุมขมับด้วยความปวดหัว ให้ตายเถอะ เขาควรจะทำยังไงกับยัยเด็กคนนี้ดี “โอ้ย! ให้มันได้อย่างนี้สิวะ มานี่เลยมา” ว่าแล้วก็คว้าข้อมือนิชาฉุดกระชากลากถูให้เดินตามเขาออกมาจากร้าน โดยไม่ได้สนใจคนตัวเล็กเลยสักนิดว่าจะเดินตามทันแรงกระชากนั้นหรือไม่ เมื่อเดินออกมาจากลานจอดรถที่ไม่ค่อยมีคนธนัตถ์ก็สะบัดมือจากข้อมือเล็กทันที ทำเอาคนที่ยังไม่ทันได้ตั้งหลักถึงกับเซถลาหน้าเกือบขมำลงไปจูบกับพื้นปูนซีเมนต์ “พี่ธีร์ จะปล่อยทำไมไม่บอก ชาเกือบลงไปจูบพื้นแล้วมั้ยล่ะ” “ก็เห็นยืนหัวโด่อยู่หนิ ไม่ได้หน้าแหกซะหน่อย” ร้าย! เป็นยังไงปากว่าที่สามีในอนาคตของเธอ ร้ายไม่เบาเลยใช่มั้ยล่ะ ไม่เคยมีสักครั้งหรอกที่จะพูดกับเธอดีๆ หึ ! แต่อย่าคิดว่าคำพูดแค่นี้จะทำอะไรคนอย่างนิชาได้ “พี่ธีร์อ่ะ เมื่อไหร่จะพูดกับชาดีๆสักทีคะ เอะอะก็ด่า เอะอะก็ว่า เอะอะก็ไล่ น้อยใจนะเนี่ย” พูดตัดพ้อตีหน้าเศร้าออกมา หวังจะให้อีกคนเห็นใจ แต่มันคงไม่มีทางเกิดขึ้นแน่นอนเชื่อเธอสิ “เรื่องของเธอป่ะ แล้วเมื่อไหร่เธอจะพูดจารู้เรื่องสักที ฉันบอกกี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้วว่าฉันไม่ชอบเธอและก็ไม่คิดที่จะชอบเด็กแก่แดดที่ชอบสร้างแต่ปัญหาแบบเธอ แล้วเป็นบ้าอะไรถึงได้ไปป่าวประกาศให้คนอื่นเขารู้ว่าเธอเป็นคู่หมั้นฉัน ทั้งๆที่มันไม่เป็นความจริงเลยสักนิดและมันก็ไม่มีวันเกิดขึ้นด้วย เลิกทำตัวเป็นเจ้าเข้าเจ้าของฉันสักที ฉันรำคาญได้ยินมั้ยว่าฉันรำคาญ ฉันไม่ชอบ” ฉึก!! เหมือนถูกแทงลงตรงก้อนเนื้อด้านซ้ายเข้าจังๆ ซ้ำๆหลายๆ ครั้ง ตรงที่เดิม ใช่! เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกหรอกที่เธอได้ยินคำพูดแบบนี้จากคนใจร้ายที่ยืนหน้าบึ้งอยู่ตรงหน้า ตลอดห้าปีที่ผ่านมาเธอได้ยินคำพูดทิ่มแทงจิตใจแรงๆแบบนี้ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แต่แปลกตรงที่เธอไม่รู้สึกชินกับคำพูดพวกนี้เลยสักนิด ฟังกี่ครั้งก็เจ็บมันทุกครั้งไป แต่ก็ก็ต้องเสแสร้งแกล้งทำหน้ามึนหน้าด้านหน้าทนเหมือนไม่รู้สึกอะไรกับคำพูดพวกนั้น นิชาเม้มปากแน่นเพื่อข่มความรู้สึกเจ็บเอาไว้ก่อนจะแกล้งตีหน้ามึนลอยหน้าลอยตาพูดออกไป “พูดแต่ว่าไม่ชอบๆ เกลียดๆ แล้วเมื่อไหร่จะเปลี่ยนมาเป็นบอกรักชาสักที” ธวัตถ์ยกมือขึ้นขยี้หัวแรงๆ ให้ตายเถอะ!! ใครก็ได้เอายัยเด็กบ้าพูดจาไม่รู้เรื่องคนนี้ออกไปจากเขาที ที่เขาแหกปากตะโกนออกไปเมื่อกี้ไม่ได้เข้าหูเลยหรือไงนะ “น้ำชา!! เมื่อไหร่เธอจะเข้าใจในสิ่งที่ฉันพูดสักที ว่าฉันไม่ได้รักเธอ เข้าใจบ้างมั้ยคำว่าไม่รักอ่ะ” “แล้วมันไม่มีทางไหนที่จะทำให้พี่รักชาได้เลยเหรอ...ถ้ามันเป็นเพราะเรื่องเมื่อห้าปีก่อน ชาก็บอกแล้วไงว่าชาไม่ได้ตั้งใจจะให้เรื่องทุกอย่างมันเป็นแบบนั้น ชาขอโทษ และอีกอย่างเรื่องมันก็ผ่านมาตั้งนานแล้วพี่ธีร์ก็น่าจะลืมๆ มันไปได้แล้ว” พูดจบนิชาก็ปลิวไปตามแรงกระชากของธนัตถ์ทันที ไปยืนประจันหน้าตามแรงกระชากนั้นทันที สายตาคมจ้องมองนิชาด้วยสายตาดุดันอย่างเอาเรื่อง เหมือนคำพูดของนิชามันไปสะกิดต่อมโมโหของธนัตถ์เข้าอย่างจัง “ฉันจะไม่มีวันลืมสิ่งที่เด็กแก่แดดอย่างเธอทำเอาไว้หรอกนะจำเอาไว้ซะด้วย” พูดเสียงรอดไรฟัน ก่อจะผลักนิชาออกให้ไกลจากตัวและเดินหันหลังเดินจากไปอย่างไม่ใยดีเลยสักนิด นิชามองดูแผ่นหลังกว้างที่ค่อยๆ เดินไกลจากเธออกไปเรื่อยๆ ก่อนจะเงยหน้าเพื่อซ่อนน้ำตาที่เอ่อคลอให้กลับเข้าไปเหมือนเดิมพร้อมกับผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ ไงล่ะ ยัยนิชาการเป็นแกนี่มันไม่ง่ายเลยจริงๆ ต้องหน้าด้านไปอีกนานแค่ไหนกันนะ “แกต้องสู้นะดิวะนิชา สู้มาได้ตั้งห้าปี แกจะมายอมแพ้ง่ายๆแบบนี้ได้ยังไง” --------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- เป็นยังไงกันบ้างเอ่ย ตอนแรกก็เเสบทรวงกันแล้ว พระเอกปากร้าย นางเอกหน้ามึน หวังว่ารีดจะชอบกันนะคะ อย่าลืมคอมเม้นทักทายกันด้วยนะคะ คิดถึงรีดจุงเบยยย