“รู้จักฉันด้วยเหรอคะ”
ปรวีร์หุบยิ้มใจเกือบแป้ว หากไม่ติดว่าเค้าโครงหน้า แววตาหวานที่คุ้นเคย รูปร่างและความสูงคือฝนแก้วคนเดียวกับที่เขารู้จัก เพียงแต่ผอมลงกว่าเดิมมาก ตอนนั้นเธอมีรูปร่างที่สมส่วนอยู่แล้ว แต่คนตรงหน้านี้ดูเพรียวระหงราวนางแบบ ก่อนจากกันเธอหั่นผมสั้นเคลียบ่าย้อมสีน้ำตาลอ่อน ต่างจากคนตรงหน้าที่ผมดำดัดลอนยาวระบั้นเอว โครงหน้าเธอชัดขึ้นทั้งเรียวคางและสันจมูก ปรวีร์เดาว่าคงเป็นผลจากน้ำหนักตัวที่ลดลง แต่โดยรวมแล้วฝนแก้วสวยขึ้นกว่าเดิมเยอะมาก
“ลืมกันจริงๆ เหรอ ลืมกันได้ลงคอจริงเหรอ”
ร่างสูงขยับเข้าไปใกล้ ในขณะที่หญิงสาวถอยห่างอย่างระวัง ดวงตาภายใต้กรอบแว่นเลื่อนต่ำมองงูประดับเพชรที่เลื้อยรัดข้อมือเล็ก
“นี่เจ้าของกำไลที่เธอใส่อยู่นะ ลืมกันได้ยังไง”
ฝนแก้วหลุบตามองกำไลรูปงูเลื้อยมูลค่าสูงเหยียบล้าน ก้มมองอยู่อย่างนั้นจนปรวีร์ร้อนในอก ครั้นจะอ่านสีหน้าท่าทางก็ไม่ได้เพราะเธอเอาแต่ก
