(ต่อจากตอนที่แล้ว)
วันต่อมาที่ห้องนั่งเล่นภายในบ้านของจารีย์ หญิงวัยห้าสิบเจ็ดปีนั่งสงบนิ่งอยู่ตรงโซฟาลายวินเทจ วันนี้ใบหน้าของเธอมีความสดใสผัดแต่งลงเครื่องสำอางผิดหูผิดตาจากทุกวัน แหล่งที่มาของความมีชีวิตชีวาคือการที่ปรวีร์แจ้งว่าฝนแก้วจะมาที่นี่ในช่วงบ่าย ลูกชายบอกเพียงเท่านั้นก็ชิงวางสายไม่คิดขยายคำอธิบายใดๆ ส่วนปพนอาสาไปรับจารีย์จากโรงพยาบาล และถือโอกาสอยู่รอฝนแก้วที่นี่ด้วยเลย
“มาแล้วเหรอพ่อตัวดี โทร.หาเท่าไหร่ก็ไม่ยอมรับสาย” เสียงแข็งของมารดาเอ่ยขึ้นทันทีที่ร่างสูงของลูกชายปรากฏตัวในห้องนั่งเล่น ปรวีร์คลี่ยิ้มบางเบาให้มารดาที่นั่งหน้าเชิดวางค้อนใส่เขา
“ไหนน้องล่ะ” ปพนที่ยืนชมสวนเขียวรื้นข้างกระจกบานใหญ่เดินมายอบนั่งตรงข้ามกับคุณผู้หญิงของบ้าน
“เดี๋ยวก็คงมาครับ ขับรถมาเอง” ก่อนหน้านี้ปรวีร์เสนอตัวไปรับแล้ว แต่รายนั้นปฏิเสธหัวชนฝา
จารีย์ถอนหายใจฉุนใส่ลูกชาย ความโกรธในสีหน้าไม่
