ครืด~ ครืด~
“โทรเหี้ยอะไรของมึงนักหนาวะ” ขุนเขาด่ากราดใส่คนที่พยายามโทรซ้ำๆ ทั้งที่เขาตัดสายมันทิ้งแล้ว เหตุผลที่ตัดสายทิ้งก็เพราะไม่ว่าง แต่แทนที่มันจะเข้าใจแต่ดันโทรเหมือนไม่รับก็จะไม่มีทางหยุดโทร
(ด่ากูทำเหี้ยอะไรก่อน กูโทรหาก็ดีแค่ไหนแล้วไอ้เวร)
“มีอะไรจะพูดก็รีบพูดมา ถ้าไม่พูดกูจะวางสายแล้วนะ”
(ปลาวาฬโทรหามึงหรือเปล่า)
“ทำไม….” ชื่อของใครบางคนที่หลุดออกมาจากปากของเพื่อนส่งผลให้ขุนเขาหยุดฟังอย่างตั้งใจ
(ปลาวาฬมาหามึงที่อู่เนี่ย จะให้พูดยังไงล่ะ)
“ไปหากู? ตอนไหนวะ ไปตอนกี่โมง อย่าบอกนะว่าเมื่อกี้….”
“เออไง เพิ่งกลับออกไปเมื่อกี้เลย ซื้อข้าวซื้อน้ำมาฝากเต็มไปหมด ตอนกลับทำหน้าจ๋อยออกไป ไม่รู้ว่าผิดหวังที่มึงไม่อยู่ หรือ….” ขุนเขาไม่ได้รอให้ซีดีอธิบายอะไรออกมามากกว่านั้น แต่เขาเลือกที่จะตัดสายทิ้ง ปลีกตัวออกมาจากจุดที่ยืนอยู่เพื่อโทรกลับหาคนที่ก่อนหน้านี้ทั้งโทรและส่งข้อความม
