@หลายวันต่อมา
“แหม กว่าจะหอบสังขารมาได้นะมึง” เสียงทักทายและสายตาเป็นไปในทิศทางเดียวกันเมื่อคนสุดท้ายที่มาถึงยังเป็นขุนเขาคนดีคนเดิม
สีหน้ายังคงบูดบึ้ง ไร้ความรู้สึกเหมือนเดิม และมันก็เป็นแบบนี้ตั้งแต่วันที่พลอยชมพู เพื่อนผู้หญิงเพียงคนเดียวที่อยู่ในกลุ่มเกิดปัญหา เอาจริงๆ ก็ช่วยกันแก้ไขได้แต่ไม่รู้ว่านอกเหนือจากนั้น มันมีอะไรอีกหรือเปล่า
อยู่ดีๆ คนที่มันเคยคุยก็หายไป และจากสภาพที่ดีแบบเสมอต้นเสมอปลาย วันนี้มันกลับแตกต่างออกไป
“กูมาก็ดีแค่ไหนแล้ว” คนตอบเดินมาทิ้งตัวลงบนโซฟาตัวที่ว่าง สายตายังคงว่างเปล่า และไม่ได้หยุดอยู่ที่คนหนึ่งคนใด เสมือนไม่มีอะไรรั้งสายตาคนอย่างขุนเขาได้เลย
“พูดเหมือนที่ผ่านมาเคยปฏิเสธเลยนะ”
“อย่ามากวนตีนกู คนยิ่งปวดๆ หัว รีบเอาเหล้ามากระแทกปากกูสักที”
“พักนี้ขี้หงุดหงิดเกินไปนะ เป็นห่าอะไรก่อน” ซีดีถามออกไปแบบนั้น ในขณะเดียวกันก็ดันตัวลุกขึ้นชงเหล้าให้เพื่อ
