ขุนเขาปล่อยควันข้าวคลุ้งกระจายตัวอยู่ในอากาศสีหน้ายังคงเคร่งขรึม คิ้วดกเข้มขมวดเข้าหากันแทบตลอดเวลา เขาก้มหน้ากดโทรศัพท์อยู่แบบนั้นซ้ำๆ
เริ่มที่จะรู้ตัวแล้วว่าเหตุผลที่ทำให้เขาต้องอยู่แบบนี้มาหลายวัน ไม่ยอมมูฟออนที่จะเดินหน้าต่อ ไม่ยอมใช้ชีวิตของตัวเองหรือมีความสุขกับเพื่อนๆ ต่อไป มันเป็นเพราะชีวิตของเขากำลังขาดหายอะไรบาง
บางอย่างที่เคยมีและมีมานานแล้ว มันกำลังหายไป และตอนนี้ก็รู้ตัวแล้วว่าเขาไม่ได้อยากสูญเสียมันไป
ในเมื่อทั้งโทรและส่งข้อความ เธอไม่ยอมรับสาย และไม่เคยเปิดอ่านต่อให้เขาจะส่งไปเป็นสิบๆ ข้อความก็ตาม ในเมื่อพยายามติดต่อช่องทางนี้แล้วมันไม่มีความหมาย เขาก็จะไปให้ถึงที่ ให้มันรู้กันไปว่าเธอยังจะปฏิเสธการเจอหน้าเขาได้
คนทั้งคน ถ้าเธอจะลืมกันง่ายขนาดนั้น ก็ให้มันรู้ไป!
“…ขุน วันนี้ที่เดิมไหมมึง”
“ไม่ว่าง” เสียงตอบกลับแข็งกระด้างไร้ความรู้สึกจนสายตาหลายคู่ต้องหันไปมอง
