เป็นอีกวันที่ทุกคนมารวมตัวกันที่ห้องของเขาโดยไม่ได้นัดหมาย ขุนเขามองหน้าคนที่ไม่ได้เจอมาหลายวัน แต่ดูจากสีหน้าคิดว่าเพื่อนของเขาอาการดีขึ้นกว่าเดิมนิดหน่อย แต่ก็เข้าใจได้ คนเราถ้ามันได้มีบาดแผลในใจ มันก็คงต้องใช้เวลากว่าจะหายดี
“ทำไมถึงมาได้ โอเคแล้ว?”
“ทำไมหน้าถึงเป็นแบบนี้ขุน แกไปมีเรื่องกับใครมา” คนถูกถามดันลิ้นเข้าหากระพุ้งแก้มพลางหันไปสบตาเพื่อนอีกสามคนแบบเรียงตัว
เขาไม่รู้ว่าการที่พวกมันมารวมตัวกันที่นี่มันเป็นเรื่องบังเอิญหรือเปล่า แต่ลึกๆ เขาคิดว่าไม่ มันต้องมีไอ้ตัวไหนสักตัวที่ปากโป้งไปบอกทุกคนในกลุ่ม โดยเฉพาะพลอยชมพู
“ขุน….”
“ไม่มีอะไรหรอก มีปัญหานิดหน่อย” คนตอบไม่สบตา จากนั้นก็ดันร่างบางออกห่าง ยืนใกล้มันแล้วโดนซัก ไม่ได้อยากโดนด้วย
“นิดหน่อยนี่แบบไหน เลิกทำตัวแบบนี้สักทีได้ไหม ถ้าไม่เลิกทำแบบนี้มันจะมีผู้หญิงคนนั้นที่จะกล้าฝากชีวิตไว้ที่แกอ่ะ” พลอยชมพูพูดจี้ใจดำ รู้ว่า
