ภูผา....
หลังจากกล่อมอัยวาจนหลับสนิทผมก็ค่อยๆลุกออกจากเตียงแล้วเดินมานอกห้องเพื่อโทรถามแม่ว่าพรุ่งนี้อัยวาจะพาลูกผมไปไหนทำอะไรบ้างแต่ยังไม่ทันได้คำตอบแม่ก็มีท่าทีตกใจเพราะแม่ไม่คิดว่าผมจะรู้เรื่องลูก
"น้องบอกเราเหรอเรื่องลูก" น้ำเสียงแม่ฟังดูตื่นเต้นเมื่อรู้ว่าผมรู้เรื่องน้องภูมิแล้ว
"ไม่ได้บอกครับ"
"อ้าวแล้วเรารู้ได้ไง"
"ผมรู้ก็แล้วกันแล้วก็รู้นานแล้วด้วย"
"รู้นานแล้ว??"
"ครับ"
"แล้วทำไมเราไม่บอกแม่กับพ่อว่ารู้เรื่องตาหนู"
"ก็แม่กับพ่อยังไม่บอกผมเลยเรื่องที่อัยวามีลูกผมก็น้อยใจเป็นเหมือนกันนะรู้หรือเปล่าทั้งเมียทั้งพ่อทั้งแม่พากันปิดบังผม"
"เราอย่ามาน้อยใจตาภูทำอะไรกับน้องไว้บ้างจำไม่ได้หรือไง"
"ผมจำได้หมดแล่ะคร๊าบบบเพราะแบบนี้ไงผมถึงทำได้แค่น้อยใจเพราะโกรธไม่ลง"
"เรารู้เรื่องลูกก็ดีแล้ว ว่าแต่เราดีใจหรือเปล่าเรื่องมีลูก"
"ผมก็ต้องดีใจสิแม่ลูกผมทั้งคนนะ"
"แต่น้องเคยบอกกับแม่
