กลลวงร้ายซ่อนรัก

คำขู่

อัยวา....

"เรื่องที่เกิดขึ้นมันไม่ได้เกิดจากความรักเพราะฉันไม่ได้รักเธอมันเกิดจากความเ****นล้วนๆ และที่สำคัญฉันแค่อยากเอาคืนเธอเท่านั้น"

ฉันหลับตาลงไปพร้อมกับความรู้สึกเจ็บปวด ปวดทั้งใจทั้งกาย

เช้าวันต่อมา....

ฉันตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกปวดร้าวไปทั้งตัวฉันจำได้ทุกอย่างว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างเมื่อคืนนี้ ฉันลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆแล้วมองไปข้างๆว่าพี่ภูตื่นหรือยังปรากฏว่าเขายังไม่ตื่นฉันก็เลยค่อยขยับตัวพาร่างที่ไร้เรี่ยวแรงลงจากเตียงก้มเก็บเสื้อผ้าที่ถูกเขาถอดออกเมื่อคืนก่อนจะเดินออกมาข้างนอก ฉันใส่ชุดนักศึกษาชุดเดิมแต่ว่าตอนนี้กระดุมมันขาดเพราะถูกพี่ภูกระชากเมื่อคืนแล้วฉันจะกลับยังไงในสภาพนี้ฉันตัดสินใจเดินกลับเข้าไปในห้องนอนพี่ภูอีกรอบเพื่อหาเสื้อคลุมมาสวมทับ ขณะที่ฉันกำลังหาเสื้อในตู้เสื้อผ้าเสียงพี่ภูก็ดังขึ้น

"ทำอะไร" ฉันสะดุ้งสุดตัวในมือมีเสื้อของพี่ภูอยู่

"อัยจะมายืมเสื้อพี่ใส่กลับพอดีว่าเสื้ออัยมันขาด" ฉันตอบพี่ภูแต่ไม่ได้หันไปมองเพราะไม่รู้ว่าตอนนี้เขาอยู่ในสภาพไหน

"อืมม แต่ก่อนเธอจะกลับฉันต้องตกลงกับเธอก่อน"

"ตกลงอะไรคะ"

"เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนฉันจะไม่รับผิดชอบอะไรทั้งนั้น"

"ค่ะ" ฉันฝืนความรู้สึกแล้วตอบออกไป ฉันไม่คิดว่าพี่ภูจะรับผิดชอบอะไรอยู่แล้วคำพูดของเขาเมื่อคืนฉันยังจำขึ้นใจ

"และฉันก็หวังว่าเธอจะไม่เอาเรื่องที่เกิดขึ้นไปฟ้องแม่ฉันอีกว่าฉันรังแกเธอ"

"ค่ะ"

"สรุปก็คือเธอห้ามเอาเรื่องนี้ไปบอกใครเด็ดขาดเพราะไม่อย่างนั้นฉันจะเอาเรื่องที่เธอเคยโกหกไปบอกพ่อเธอรวมถึงย่าเธอด้วยว่าเธอโกหกสร้างเรื่องหาว่าฉันล่วงเกินเธอทั้งที่ตอนนั้นฉันไม่ได้ทำ เธอคิดเอาก็แล้วกันว่าย่าเธอจะผิดหวังแค่ไหนที่หลานสาวสุดที่รักของท่านสร้างเรื่องโกหกหน้าด้านๆเพื่อจับผู้ชาย" ฉันก้มหน้าแล้วน้ำตาก็ไหลออกมาอีกครั้ง

"เข้าใจที่พูดใช่ไหม"

"อื้มมม" ฉันตอบเขาได้แค่นั้นเพราะพูดอะไรไม่ออกกลัวเขาจะรู้ว่าตอนนี้ฉันกำลังร้องไห้อยู่

"แต่ความผิดของเธอยังไม่หมดฉันยังไม่พอใจเพราะฉะนั้นเธอต้องมาที่นี่ทุกครั้งที่ฉันต้องการ แต่ถ้าเธอดื้อไม่ยอมมาฉันจะไปลากตัวเธอถึงบ้านไม่เชื่อก็คอยดู"

"พี่ติดใจอัยก็บอกว่าเถอะไม่ต้องเอาเรื่องผิดไม่ผิดมาเป็นข้ออ้างหรอก" ฉันโต้กลับเพราะฉันไม่อยากให้พี่ภูคิดว่าฉันกลัวเขา

"เธอพูดว่าไงนะฉันเนี่ยนะติดใจเธอ เหอะพูดผิดพูดใหม่ได้นะ"

"ก็หรือไม่จริงล่ะคะ ถ้าพี่ไม่ได้ติดใจพี่ก็ไม่ต้องให้อัยมาที่นี่อีกสิ"

"ใช่ฉันยอมรับก็ได้ว่าฉันติดใจความสดของเธอแต่ถ้าเมื่อไหร่ที่ฉันเบื่อเธอก็เป็นได้แค่ผู้หญิงไร้ค่าที่ฉันไม่ต้องการก็เท่านั้น เอาล่ะเธอจะไปไหนก็ไปแต่ถ้าฉันไม่ได้เรียกให้มาก็ไม่ต้องเสนอหน้ามาให้เห็น"

ฉันเดินออกจากห้องโดยไม่หันกลับไปมองพี่ภูเลยเพราะฉันกลัวว่าเขาจะเห็นน้ำตาของฉันที่ไหลไม่ยอมหยุด

ฉันกลับมาถึงบ้านก็รีบเข้าห้องนอนวันนี้ฉันคงไปเรียนไม่ไหวฉันก็เลยส่งข้อความไปบอกบอมว่าฉันไม่สบาย

พอส่งข้อความไปสักพักบอมก็โทรมาทันที

"อื้มมว่าไง"

"เธอไม่สบายเป็นอะไรมากหรือเปล่ากินยาหรือยัง"

"อื้มมม"

"อื้มมมนี่กินหรือไม่ได้กิน"

"ยังเลยแต่เดี๋ยวจะกิน"

"ฉันว่าเธอไม่กินแน่เธอมันไม่ชอบกินยาเดี๋ยวฉันจะไปหาที่บ้านก็แล้วกันแค่นี้นะ"

"เดี๋ยวบอม"

ตู๊ดดดดดดด ฉันยังพูดไม่ทันจบบอมก็วางสายไปแล้ว

ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูห้องทำให้ฉันต้องเดินไปเปิด พอเปิดประตูออกไปก็เจอยัยแม่เลี้ยงใจยักษ์ยืนจ้องหน้าฉันอยู่

"มาเคาะห้องมีอะไร"

"เมื่อคืนแกไปไหนมา"

"ฉันจะไปไหนมันก็เรื่องของฉันไม่เกี่ยวกับเธอ"

"ไปนอนกับผู้ชายมาล่ะสิรอยเต็มคอขนาดนั้น" ฉันตกใจรีบเอาคอเสื้อปิดคอทันที

"แหมมมที่แท้ก็แรดไม่เบานะเแกถ้าให้เดาคงจะเป็นไอ้บอมล่ะสิ เห้อสงสารตาภูซะจริงๆที่ต้องมาหมั้นกับผู้หญิงอย่างแก"

"แค่นี้ใช่ไหมที่จะพูดฉันจะนอน"

"เดี๋ยว!!!" ยัยแม่เลี้ยงเอามือดันประตูไว้ไม่ยอมให้ฉันปิดง่ายๆ

"อะไร"

"เรื่องสินสอดของแกแกควรจะยกให้พ่อแกมากกว่านะ"

"อ่อนึกว่าเรื่องอะไรที่แท้ก็เรื่องเงิน ถ้าอยากได้มากก็ไปขอย่าฉันสิหรือไม่ก็..หาผู้ชายรวยๆให้ลูกสาวของเธอเผื่อจะได้สินสอดซักหมื่นสองหมื่น"

ปั้ง!!!! พูดจบฉันก็ปิดประตูใส่หน้านังแม่เลี้ยงใจยักษ์นั่นทันทีเพราะไม่อยากทนฟังคำพูดไร้สาระ

"กรี๊ดดดดนังอัยวาแกกล้าดียังไงมาดูถูกลูกสาวฉันห๊ะ แกคอยดูเถอะลูกสาวฉันต้องได้ตาภูมาเป็นผัว!!!! ฉันจะทำให้ตาภูถอนหมั้นแกให้ได้ไม่เชื่อก็คอยดู"

ฉันเดินกลับมาที่เตียงแล้วก็ข่มตาหลับตอนนี้ฉันอยากจะหลับแล้วก็ไม่อยากตื่นขึ้นมาอีกเลยถ้าเป็นไปได้

เวลาต่อมา....

"อัยลุกขึ้นกินยาก่อนเร็ว" บอมเข้ามาในห้องพร้อมกับปลุกฉันให้ตื่น อยากจะบอกว่าฉันกับบอมสนิทกันมากถึงขนาดที่ว่ามันสามารถเข้าออกห้องฉันได้เพราะฉันเป็นคนอนุญาตแม้ว่ายัยแม่เลี้ยงกับนังเอินมันคอยพูดจากระแนะกระแหนแดกดันใส่ร้ายฉันหาว่าฉันกับบอมแอบทำอะไรกันในห้องฉันก็ไม่สนเพราะฉันรู้ตัวเองดีว่าทำอะไรอยู่

"อื้ออไม่อยากกินอยากนอน" ฉันเอาผ้าห่มคลุมร่างกายตัวเองตั้งแต่หัวจรดเท้า

"ไม่ได้เธอตัวร้อนมาเลยรู้หรือเปล่าแล้วก็ห่มผ้าอะไรขนาดนั้นวะ แบบนี้จะหายตอนไหนเอาออกเลย"

"ไม่นะ!!!" ฉันคว้าผ้าห่มไม่ทัน

"ทำไมคอเธอถึงมีแต่รอยวะอัย"

"ไม่มีอะไรฉันเป็นผื่นคันน่ะ" ฉันรีบปฏิเสธพร้อมหาข้ออ้าง

"ฉันไม่ได้โง่ถึงขนาดดูไม่ออกว่ารอยบนตัวเธอมันคือรอยอะไร"

"............"

"ใครเป็นคนทำ"

".............."

"พี่ภูใช่ไหม"

"............."

"ถามไม่ตอบแบบนี้ฉันโทรถามพี่ภูดีกว่าว่าเขาเป็นคนทำหรือเปล่า"

"ไม่นะอย่าโทรฉันขอร้อง" ฉันรีบห้ามบอมทันทีเพราะรู้ว่ามันพูดจริงทำจริง

"สรุปก็คือรอยพวกนี้พี่ภูเป็นคนทำสินะ" ฉันทำได้เพียงพยักหน้า

"แล้ว....พี่ภูได้ทำมากกว่านี้หรือเปล่าบอกฉันมาตามตรงอัย"

"ก็...อื้มมม"

"แล้วพี่ภูเค้าจะรับผิดชอบเธอใช่ไหม"

"อื้มรับผิดชอบสิพี่ภูเค้าบอกว่าจะรับผิดชอบ" ฉันจำใจต้องโกหกเพราะไม่อยากให้บอมไปถามพี่ภูเพราะฉันรู้จักนิสัยเพื่อนสนิทตัวเองดีถ้ามันสงสัยอะไรมันก็จะหาคำตอบจนได้

"อืมมดีแล้วล่ะฉันแค่กลัวว่าพี่ภูจะไม่รับผิดอะไรเธอนิสัยพี่ภูเป็นแบบไหนฉันก็พอรู้มาบ้าง"

"แต่แกอย่าบอกเรื่องนี้กับใครนะบอมฉันขอร้องฉันไม่อยากให้ใครรู้"

"อืมมมฉันเข้าใจ"

ภูผา....

"โอ้โหสภาพมึงนี่ดูไม่ได้เลยนะเพื่อน" ไอ้กายทักผมทันทีที่มันเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับไอ้บาส

"ยัยเบลทำเอามึงหมดแรงขนาดนั้นเลยเหรอวะเพื่อน5555" ไอ้บาสแซวผม

"ไม่ใช่เบล"

"อ่าวไม่ใช่เบลแล้วใครวะเมื่อคืนมึงกับเบลออกมาจากผับพร้อมกัน" ผมไม่ได้ตอบพวกมันเพราะไม่อยากให้พวกมันรู้

"เห้ยกุนั่งทับอะไรวะ กระเป๋าใครวะไอ้ภู" ผมรีบหันไปมองไอ้บาสมันขยับตัวแล้วดึงกระเป๋าสะพายออกมาผมจำได้ว่าเป็นกระเป๋าของยัยอัยวายัยนี่ลืมหรือจงใจลืมไว้กันแน่

"กระเป๋าผู้หญิงชัดๆ ของใครวะมีตุ๊กตาหมีห้อยอยู่ด้วย" ไอ้กายมันดึงกระเป๋าจากมือไอ้บาสไปดู

"แต่กูว่าตุ๊กตานี่คุ้นๆ ว่ะเหมือนกูเคยเห็นที่ไหน อ่อกูนึกออกแล้วไอ้บอมน้องชายกูมันซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดน้องอัยนี่หว่านี่อย่าบอกนะว่าเมื่อคืนนี้ผู้หญิงที่มึงนอนด้วยคือ..." ทั้งไอ้บาสไอ้กายหันมามองผมพร้อมกัน

"พวกมึงอย่าเสือก"