ภูผา....
เมื่อคืนผมยอมรับว่านอนไม่หลับเพราะคิดถึงเรื่องที่ย่าพูดแล้วไหนจะอัยวาอีกสายตาที่อัยวามองผมผมรู้ว่าอัยวารู้สึกยังไงแต่ผมนี่สิผมไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองกำลังรู้สึกกับอัยวาแบบไหนกันแน่ ผมไม่อยากยอมรับกับตัวเองว่ารู้สึกดีกับอัยวาทั้งที่แต่ก่อนโคตรเกลียด ผมก็เลยเลือกที่จะกลับมาก่อนโดยไม่บอกอัยวาแต่ตอนนี้เธอคงรู้แล้วล่ะว่าผมกลับมาแล้ว
ผมมองดูมือถือที่หวังว่าอัยวาจะส่งข้อความมาถามแล้วก็ต่อว่าผมเรื่องที่ผมกลับมาก่อนแต่เปล่าเลยไม่มีสักข้อความที่เธอส่งมาหรือแม้แต่จะโทรมาถามก็ไม่มี
ผมนั่งทำงานอย่างไม่มีสมาธิเหมือนมีอะไรในหัวมากมายให้คิด
"กูเป็นเชี่ยไรวะเนี่ย" ผมขยำเอกสารตรงหน้าทิ้งอย่างไม่สบอารมณ์
"เป็นไรวะเพื่อน" ไอ้กายเดินเข้ามาในห้องทำงานของผมและผมก็ไม่ได้เจอมันมาเป็นเดือนแล้ว ที่มันหายหน้าไปจากกลุ่มเพื่อนนั่นก็เป็นเพราะมันไปติดสาวแล้วตอนนี้มันกำลังขอสาวแต่งงาน
"หายหัวไปเลยนะมึงไอ้กาย"
