เมื่อถึงลานจอดรถ วิคเตอร์ก็พยายามยัดร่างของคาเทียร์เข้าไปในรถของตัวเอง แต่ทว่าเธอขัดขืนและส่งเสียงร้องออกมา
“ปล่อยนะ!!! ฉันจะกลับรถฉัน”
ได้ยินเพียงแค่นั้น ตะวันก็รีบวิ่งเข้าไปหาคนทั้งคู่ทันที ก่อนที่สติของเธอจะดับวูบ เธอมองเห็นใบหน้าหล่อเหลาของตะวันและสายตาตัดพ้อจากเขาคนที่เธอคิดถึงมาตลอดหลายวันที่ผ่านมา
ผลัวะ! ผลัวะ! ผลัวะ! ผลัวะ! ผลัวะ!
ตะวันซัดหมัดนับสิบหมัดเข้าตรงใบหน้าของวิคเตอร์ จนล้มลงไปกองกับพื้น โดยที่คีรินเป็นคนประคองตัวคาเทียร์ที่สลบไปแล้วอยู่ใกล้ ๆ อีกมือก็กดโทรออกหาคาเตอร์พี่ชายของเธอทันที
“มึงกำลังจะทำอะไรไอ้สัด!!!”
“มึงอย่าเสือก”วิคเตอร์พยายามประคองตัวลุกขึ้น แต่เพราะแรงเขาสู้แรงของตะวันไม่ได้ เลยล้มลงไปอีกครั้ง และร่างสูงของตะวันก็มาขึ้นคร่อมเขาทันที เอามือหนาจับที่คอเสื้อ ก่อนจะเค้นเสียงถามรอดไรฟันด้วยความโกรธ
“กูถามว่ามึงคิดจะทำอะไร”
“มึงได้กินแล้ว กูก็แค่อยากกิน
