เช้าวันต่อมา
“ว้าย!! ฉันเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย”
นับดาวสะดุ้งสุดตัว เมื่อลืมตาขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงนุ่มในห้องของเขา ทั้งที่ความเป็นจริงเธอควรกลับบ้านไปเตรียมมื้อเช้าให้พ่อกับน้อง ต้องแต่งตัวให้นับตังค์และส่งขึ้นรถโรงเรียน
“อืม…เสียงดังอะไรแต่เช้า นี่มันเพิ่งจะหกโมงเอง”
ฮันเตอร์งัวเงียตื่นขึ้นเพราะเสียงเธอดังจนเขาหงุดหงิด
“ฉันต้องรีบกลับบ้านค่ะ ต้องรีบกลับไปเตรียมมื้อเช้าให้พ่อกับน้องแล้วก็ส่งน้องขึ้นรถ”
เธอรีบคว้าเสื้อผ้ามาสวมอย่างลนลาน ความทรงจำเมื่อคืนยังชัดเจนในหัว ยานั่นไม่ใช่ของอันตราย มันเพียงแค่กระตุ้นให้เธอมีความรู้สึกร่วมมากขึ้นก็เท่านั้น แต่เธอยังจำได้ดีทุกอย่าง
“ไม่ต้องรีบขนาดนั้นหรอก พ่อกับน้องของคุณ…มีคนดูแลแล้ว”
“หมายความว่ายังไงคะ”
มือที่กำลังจะหยิบเสื้อชะงักค้างทันที จะเป็นแบบนั้นได้ไง ใครจะดูแลพ่อกับน้องเธอ
“ผมจ้างคนไปดูแลเรียบร้อยแล้ว ต่อไป
