“ ไม่รู้ว่าคุณอาลินิณญ์จะใส่ได้รึเปล่านะคะ ถ้าดูจากขนาดที่คุณบอกว่า ตัวเท่ากันกับนับก็น่าจะใส่ได้ ”
เธอดูกังวลกับของฝากพอสมควร และไม่รู้ว่าอาลินิณญ์ของเขาจะใจดีรึเปล่า ผ่านไปเกือบชั่วโมงรถก็เลี้ยวมาจอดในบ้านหลังหนึ่ง ซึ่งก็ใหญ่พอประมาณเหมือนกัน
“ ลงมาเถอะ คุณอาของผมใจดีมาก”
นับดาวพยักหน้ารับ เดินถือถุงของฝากลงจากรถ ฮันเตอร์โอบเอวเธอไม่ห่างเลย และนี่คือสิ่งหนึ่งที่ทำให้เธอลดระดับความกลัวได้เป็นอย่างดี คือไม่ว่าจะไปบ้านหลังไหนที่เป็นญาติของเขา ฮันเตอร์ก็จะโอบเอวเธอไว้ตลอดแบบนี้ มันบอกได้ว่าเขาหนะอยู่ข้างๆเธอตลอด
“ คุณอาลินิณญ์ คุณอาไดจิสวัสดีครับ /สวัสดีค่ะคุณอาทั้งสอง ”
พอมาถึงฮันเตอร์ก็กอดอาลินิณญ์เบาๆ ส่วนนับดาวก็ไหว้ทักทายอย่างนอบน้อม
“ คนนี้หรอหลานสะใภ้อา โอสวยมากเลยลูก ฮันเตอร์ เห็นพี่พิชชาโทรมาเล่าให้ฟังว่าเป็นเจ้าของบริษัททอผ้า ตอนแรกก็ไม่ได้คิดอะไร แต่พอเห็นตัวจริงอายุยังน้
