“ผมรู้ครับคุณอำนาจว่าเงินเยอะขนาดนี้คุณยังไม่มีแน่ และคุณเองก็ยังรักบริษัทนี้อยู่ แต่เหตุผลที่พวกเรามา ไม่ได้มีแค่เรื่องนั้นอย่างเดียวหรอกครับ”
ชิดพูดขึ้นเหมือนเข้าใจในสถานการณ์ตอนนี้
พร้อมยกยิ้มบางๆ
“พวกเราอยากเชิญคุณอำนาจไปทำงานกับเรา ให้กลับมาผลิตสีผ้าที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวอีกครั้ง ไม่ต้องกังวลนะครับ เรื่องเงินเดือนเรามีให้แน่นอน”
เขาหันไปมองนับดาวเล็กน้อย ก่อนพูดต่ออย่างจริงจัง
“แล้วพอหนูนับดาวเรียนจบ ก็สามารถมาทำงานที่บริษัทได้เลยครับ”
สองพ่อลูกมองหน้ากันแล้วยิ้ม
“ผมขอบคุณน้ำใจที่คุณสองคนมีให้มากนะครับ
สภาพผมตอนนี้ ยังต้องนั่งวีลแชร์อยู่เลย เกรงว่าผมจะไปเป็นภาระมากกว่าครับ”
“ ภาระอะไรกันครับคุณอำนาจ คนฝีมือดีแบบคุณ พาบริษัทเจริญรุ่งเรืองจนถึงขีดสุด ในอุตสาหกรรมสิ่งทอในช่วงนั้น งานประมูลใหญ่ๆก็ได้ไป ถ้าคุณไม่รับข้อเสนอนี้ไว้ คงน่าเสียดายแย่นะครับ”
ชิดพูดขึ้นอย่างเสียดาย
“
