“ยิ้มอะไรคะ… มีอะไรให้ขำกัน หรือว่าหน้านับมีอะไรติด”
เธอเอียงหน้ามองเขาอย่างสงสัย ใบหน้าขาวใสอมยิ้มมีความสุข
“เปล่า… แค่ปกติคุณไม่ได้พูดเก่งแบบนี้ต่างหาก”
เสียงทุ้มตอบกลับมาเรียบง่าย แต่สายตาคมยังคงจับจ้องที่เธอ
เธอยกยิ้มบางแล้วตอบเขาเสียงนุ่ม
“ใช่ค่ะ… เมื่อก่อนนับแทบไม่ค่อยพูดอะไรเลย เพราะต้องทนกับเรื่องเลวร้าย ชีวิตที่ลำบากจนปากกัดตีนถีบกว่าจะได้เงินมาใช้จ่ายในครอบครัว แต่ไม่ว่านับจะหาเงินได้มากแค่ไหน แม่เลี้ยงก็ยึดไปจนหมด… ให้เท่าไหร่ก็ไม่เคยพอ”
เธอหยุดเล็กน้อย สูดหายใจเข้าลึกๆ เหมือนพยายามข่มความรู้สึก ก่อนจะยิ้มอีกครั้ง
“แต่วันนี้ไม่ต้องทำแบบนั้นอีกแล้วค่ะ… แม่เลี้ยงออกไปจากชีวิตของพวกเราแล้ว และที่สำคัญ คุณดูแลนับกับครอบครัวดีมาก จนทำให้นับรู้สึกปลอดภัยทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้คุณ”
เธอพูดพร้อมเอนตัวลงซบอกอุ่นของเขาอย่างออดอ้อน
“ผมก็แค่ทำในสิ่งที่ควรทำ… ไม่ต้องคิดว่าผมดีหรือมีบ
