บทที่ 47 ร้องไห้หน่อยสิ

1488 Words

วันสุดท้ายของการเข้าค่ายและตอนนี้เธอกำลังคุยสายกับมาเฟียหนุ่มอยู่ว่าเขากำลังจะเข้ามารับ และจะมาถึงก่อนที่เธอจะรู้ตัวอีก “ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ พี่เขาจะมารับใช่ไหม” บีหันมาแซวที่กินข้าวเช้าเสร็จและกำลังเดินกลับเข้าที่พัก เพื่อเก็บของเตรียมตัวกลับบ้าน “ใช่ เฮียเขากำลังมา” “เขามีอะไรที่นานาชอบเหรอ” เจย์ที่เดินมาด้วยเงียบ ๆ เอ่ยถาม สองสาวจึงหันไปมองและก็เป็นบีเองที่ตีเข้าที่แขนแกร่งของเจย์ไปเต็มแรง “ดูนายพูดเข้า พี่ฟาริสเขาทั้งหล่อ และรวย ยังไม่มีตรงไหนอีกที่ไม่ดีย่ะ” “เธอชื่อนานาเหรอ” เจย์หันมาแยกเขี้ยว ถามอีกคนแต่อีกคนกลับตอบแทน “เฮียเขาเป็นคนน่ารักนะ เห็นแบบนั้นเฮียเป็นคนเดียวที่คอยเข้ามาช่วยเหลือในเวลาที่เราเดือดร้อน ถ้าไม่ได้เฮีย เราคงไม่ได้มาเรียนที่นี่ และไม่ได้เจอกับพวกเธอสองคนไง” นานาบอกด้วยรอยยิ้ม ถึงแม้ตอนแรกจะเจอเขาด้วยเหตุอันตรายก็เถอะ แต่อยากบอกให้โรแมนติกเอาไว้ก่อน ถ้าบอกสองคน

Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD