“ปล่อยมิลาไปเถอะ ขอร้องล่ะ” เสียงวิงวอนร้องไห้เพื่อหวังให้เขาเมตตา
“ปล่อยให้โง่สิ เธอไม่รู้เหรอครอบครัวเธอทำระยำต่ำช้ากับครอบครัวฉันขนาดไหน” ร่างสูงแสยะยิ้มและจับคางเล็กบีบแน่น
“มิลาไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น มิลาไม่รู้เรื่องอะไรจริง ๆ และมิลาไม่ใช่ลูกของเขา”
“อย่ามาหลอกฉันให้ยาก ถ้าเธอไม่ใช่ลูกมันแล้วมันจะรักจะหวงแหนเธอเหมือนไข่ในหินทำไม” เสียงเข้มเอ่ยออกมาด้วยโทสะและผลักใบหน้าเรียวออกอย่างรู้สึกสะอิดสะเอียนที่ได้เตะต้องตัวเธอ
“มิลาพูดจริง ๆ มิลาไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น ฮือ” เธอคลานเข่าเข้ามากอดขายาวแน่น เพราะเธอกลัวที่เขาจะทำร้ายเธอเหมือนที่เธอเห็นเขาพึ่งฆ่าใครบางคนไปตอนที่เธอรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา
“สายไปแล้วล่ะ”
เสียงเหี้ยมเกรียมเอ่ยบอกและแสยะยิ้มใส่ใบหน้าสวยอย่างมาดร้าย และเข้ามากระชากชุดเดรสบางเบาขาดวิ่นติดมือ
“กรี๊ด!! โทมัสอย่าทำมิลา ได้โปรดอย่าทำ ฮือ”
โปรดติดตามเรื่องของมิลากับโท
