“เราแวะกินข้าวกันก่อนไหม” เจย์เอ่ยถามเมื่อทั้งคู่เดินออกมาจากโรงหนัง
นานายกนาฬิกาสุดหรูที่เธอได้รู้ราคามาจากเพื่อนว่ามันแพงขนาดไหนขึ้นมาดู เห็นเวลามันค่อนข้างดึกแล้ว เธอควรรีบกลับบ้านดีกว่า
“มันดึกแล้วเจย์ นานากลับบ้านดีกว่า”
“ทำไม กลัวพ่อดุเหรอ” เจย์เอ่ยแซวและรู้สึกเสียดายที่ไม่ได้ใช้เวลาด้วยกันอีก
“พูดอะไรนะ เรามีแต่...” เธอกำลังจะบอกว่ามีแต่พี่สาวแต่ก็เปลี่ยนใจไม่พูดดีกว่า ปล่อยให้เขาคิดไปว่าเธอมีพ่อดีกว่าให้เขารู้ว่าอยู่ให้เสี่ยมาเฟียเลี้ยง
“ใช่ค่อนข้างดุเลยแหละ เรารีบกลับบ้านกันดีกว่า”
“กลับตอนนี้ยังไงรถมันก็ติดนะ เราไปหาอะไรกินรอเวลาให้รถซาลงดีกว่านะ”
“อือ ก็ได้” เธอตกลงไปเพราะไม่ชอบนั่งอยู่ในรถนาน ๆ ที่ขยับได้ทีละคืบ
“ไปกันเร็ว เราเลี้ยงเอง” เจย์ยิ้มกว้างและรีบดึงมือเรียวเข้ามากุมและพาเดินไปร้านอาหารด้วยรอยยิ้มที่ใครเห็นก็รู้ว่ามีความสุขมากขนาดไหน
“อาหารอร่อยไหม” เมื่อทั้งค
