บทที่ 18 ‘อาการคนหึง’

2427 Words

หลายนาทีต่อมา... ปึก! แอ๊ด~ ฉันดึงประตูห้องน้ำออกแล้วเดินออกไปด้วยชุดคลุมอาบน้ำหลังจากที่อาบน้ำชำระร่างกายเสร็จเรียบร้อยแล้ว แต่ระหว่างที่เดินก็รู้สึกไม่ค่อยสบายตัวกับช่วงล่างของตัวเองเท่าไหร่ เพราะมันทั้งเจ็บและแสบไม่หาย แต่ก็ต้องฝืนเดินออกมาเพราะไม่อยากตะโกนเรียกพี่ทามให้ปวดหัวเล่น "ทำไมไม่เรียกฉัน" !!! เฮือก! ตกใจหมดเลย แล้วนี่ทำไมถึงมาเดินอยู่ข้างหลังฉันได้ละ...อย่าบอกนะว่าพี่ทามยืนรอฉันแถวหน้าห้องน้ำเหรอ? "นี่พี่มาเดินอยู่หลังพิ้งค์ได้ไง" "ก็รอเธอออกมาจากห้องน้ำไง" "เป็นห่วงเหรอถึงได้ยืนเฝ้าอะ" "เปล่า...กลัวลื่นผ้าห่มหัวฟาดพื้นก็เลยแสตนบายไว้" "นั่นแหละเขาเรียกว่าเป็นห่วง" "เหรอ...เป็นห่วงก็ได้ยังไงก็เป็นเมียคนหนึ่งนี่" "..." ฉันสตั้นไปเลยพอได้ยินคำว่าเมียออกจากปากพี่ทาม ที่ผ่านมาก็ไม่ได้รู้สึกหัวใจเต้นแรงกับคำว่าเมียที่ออกจากปากพี่ทามหรอก แต่พอมาตอนนี้ฉันกลับรู้สึกวูบวา

Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD