5 เดือนต่อมา
“ไหวเปล่าธาม…”
“ไหวสิ แค่นี้เอง”
เพราะตอนนี้เหมียวท้องใหญ่ขึ้นมากความรับผิดชอบในการเลี้ยงลูกก็เลยตกไปอยู่ที่ธามเพียงคนเดียว ไม่ว่าจะมีพี่เลี้ยงมากี่คนก็ไม่สามารถกำราบความดื้อของลูกชายทั้งสามคนได้เลย
พวกแกทั้งดื้อซนและไม่เอาใครขนาดปู่กับย่าที่คิดว่าสามารถกำราบเด็กดื้อให้อยู่หมัดได้ก็ไม่สามารถเอาสามแฝดได้ลงเลย
“เป็นไงบ้าง เจ้าตัวเล็กดื้อหรือเปล่า” ธามปล่อยสามแฝดไปวิ่งเล่นด้วยกัน ส่วนเขาก็มานั่งอยู่ข้างๆ ภรรยาพร้อมกับใช้มือลูบท้องของเธอไปมาอย่างอ่อนโยน ท้องนี้เธอได้ลูกสาวและก็คงจะสมใจคนเป็นพ่ออีกเช่นกัน เพราะธามอยากได้ลูกสาวเป็นลูกคนเล็กสุดท้อง
และก็คงไม่เอาอีกแล้ว เพราะเหนื่อยบวกกับกลัวว่าร่างกายของเหมียวจะรับไม่ไหวถ้าปล่อยให้ท้องติดๆ กันหลายครั้ง
“ไม่ดื้อเลย น่ารักมาก” ท้องนี้เหมียวไม่มีอาการแพ้ท้องไม่มีอาการอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว เธอกินได้ตามปกติไม่เหม็นหรือไม่รู้สึกอยาก
