“กลัวเข็มไม่ใช่หรือเรา ตอนฉีดยากอดใครเหมือนตอนเป็นเด็กหรือเปล่า” นิ่งเงียบได้ครู่เดียว เพลิงตะวันก็ตั้งข้อสงสัยถามน้องอีกจนได้
“ติ๊บโตแล้วนะคะพี่เพลิง ติ๊บเลิกกลัวเข็มไปตั้งนานแล้วนะคะ” พลอยชมพูตอบไม่เต็มเสียง
“ก็ดี...ว่าแต่ คืนนี้นอนที่นี่ใช่ไหม” เพลิงตะวันถามเชิงรุก คนที่ไม่ได้ตั้งตัวว่าจะมานอนที่ไร่ภูอิงฟ้าหน้าเหวอ หันไปมองคนที่นั่งข้างๆอย่างขอความเห็น อากัปกิริยาของน้องไม่ได้รอดพ้นสายตาของพี่ชายสู่รู้อย่างเพลิงตะวันเลย
“ไม่” พบรักตอบสั้นๆ คำตอบของเขาทำให้คิ้วเข้มของเพลิงตะวันกระตุก
“ผมถามน้องผม ไม่ได้ถามพี่ครับ” เพลิงตะวันหรี่ตามองคนที่ตอบคำถามแทนน้องสาวเขาด้วยสายตาจับผิด
“เอ่อ...ติ๊บต้องทำงานแต่เช้าค่ะพี่เพลิง ติ๊บขอกลับไปนอนที่รีสอร์ตนะคะ เอาไว้วันหลังติ๊บจะมาหาใหม่ แล้วจะมานอนค้างด้วยนะคะ” พลอยชมพูรีบขยายความให้พี่ชายฟัง หญิงสาวเหล่ตามองคนที่ตอบคำถามแทนเธอเมื่อสักครู่ เขาจะตอบ
