“คุณพบเป็นคนอุ้มติ๊บในวันนั้นหรือคะ”
พลอยชมพูยอมรับว่าสกิลการจดจำใบหน้าคนของเธอต่ำเตี้ยเรี่ยดินมาก ยิ่งถ้าไม่ใช่คนรู้จักมักคุ้น แล้วได้เจอหน้ากันเพียงไม่กี่ครั้ง เธอจำไม่ได้หรอกว่าใครเป็นใคร นี่ขนาดเขาเป็นคนอุ้มเธอในวันนั้นแท้ๆ เป็นผู้ชายคนที่สองนอกจากพี่กระต่ายที่อุ้มเธอตอนโตเป็นสาวแล้ว เธอยังจำเขาไม่ได้
“แล้ว...เรื่องวันนั้น มาเกี่ยวอะไรกับวันนี้ล่ะคะ” เมื่อจดจำเหตุการณ์ที่เจอกันครั้งแรกได้แล้ว พลอยชมพูก็ถามเขาด้วยความไม่เข้าใจ
“หลังจากวันนั้นผมก็ติดตามกระติ๊บมาตลอด กวีรู้เรื่องนี้ดี ที่กระติ๊บได้มาทำงานที่นี่ก็เพราะว่าผมเป็นคนขอร้องให้กวีช่วย รู้ไหมว่าพี่ชายกระติ๊บเขี้ยวมาก ไอ้วีต้องเอาคอเป็นประกันว่าผมนิสัยดี และกระติ๊บจะปลอดภัยแน่นอนถ้ามาทำงานกับผม”
“แล้วพี่วีก็จะคอขาดเพราะคุณ”
“มันก็ว่างั้นแหละ”
พบรักหัวเราะในลำคอ คนที่ไม่ปลอดภัยเสียแล้วค้อนวงน้อยๆให้เขา พบรักถอนหายใจยาว ก่อน
