“กลับบ้านดีๆ นะยูริ”
“พี่โอปอลล์เหมือนกันนะคะ” เธอบอกโอปอล์เพื่อนร่วมงานกลับด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะตั้งท่าเตรียมเดินออกจากไนต์คลับ ทว่าสองเท้ากลับหยุดชะงักลงเมื่อมีความรู้สึกว่า เหมือนเธอลืมอะไรบางอย่าง
“รู้สึกเหมือนลืมอะไรสักอย่าง…” ปากเล็กพึมพำเบาๆ พยายามนึกแต่นึกไม่ออกจริงๆ ว่าเธอลืมอะไร เธอเลิกคิดแล้วเดินออกจากไนต์คลับเพื่อกลับบ้าน ตอนนี้ดึกแล้ว และเธอก็เหนื่อยมากด้วย
กึกก!
ทันทีที่เดินออกมาข้างนอกไนต์คลับ เธอก็หยุดชะงักลงอีกครั้งเมื่อสายตาปะทะเข้ากับมาร์ลิกซ์ที่กำลังยืนกอดอกพิงรถหรูสีดำอยู่เบื้องหน้า แค่เห็นเขาเท่านั้นแหละ ก็เริ่มนึกออกว่าไอ้ความรู้สึกที่เหมือนลืมอะไรสักอย่างคืออะไร
มาหาฉันที่ห้องทำงาน ตอนนี้
ใช่! ก่อนหน้านี้มาร์ลิกซ์บอกให้เธอไปหาเขาอยู่ห้องทำงาน แต่เธอไม่ได้ไปเพราะโดนเพื่อนร่วมงานลากตัวไปช่วยงานทางอื่นก่อน ตอนนี้เขายืนมองเธอด้วยแววตาไร้อารมณ์และยากคาดเดาว่ากำลัง
