แก้มนิ่มแนบไปกับผ้าปูสีขาวผืนนุ่มที่ปูลงบนพื้นหญ้าสีเขียวภายใต้ต้นไม้ใหญ่ภายในสวนของคฤหาสน์หัสวอนันต์ ริมฝีปากระบายยิ้มออกมาน้อยๆ พร้อมกับอ้าปากงับผลไม้ที่ผู้เป็นแม่ป้อนให้ด้วยความเอ็นดู สายลมหอบเอากลิ่นหอมๆ ของดอกไม้ที่ถูกปลูกเอาไว้มาแตะปลายจมูกรั้นจนนับตะวันต้องสูดลมหายใจเข้าปอดด้วยความสดชื่น
“ลุกมานั่งกินดีๆ”
จันทร์เจ้าดุลูกไปหนึ่งคำด้วยน้ำเสียงที่ไม่ได้จริงจังนัก ปากดุแต่ทว่ามือกลับป้อนผลไม้ใส่ปากจิ้มลิ้มไม่ขาด
“หนูอยากนอนกลิ้ง”
“งั้นนอนอย่างเดียวไม่ต้องกิน”
“จะฟ้องปะป๊า หม่าม้าโดนฟัดแก้มช้ำแน่”
มหาลัยปิดเทอมนับตะวันจึงตัดสินใจกลับมาอยู่ที่บ้านชั่วคราว ซึ่งเขาไม่ได้มาคนเดียว พี่ตฤณหอบเอาพี่นานะมาด้วย ไหนจะพี่พอร์ชอีกคน เอ้อ ลืมบอกไป พี่ชายเขาไม่โสดแล้วน้า
“พอร์ชจะมารับลูกกี่โมง”
ประโยคคำถามมาพร้อมกับการปรากฏกายของร่างสูงใหญ่วัยกลางคนที่ยังคงดูหนุ่มแน่นและดูหล่อเหลาโกงอายุ พระรา
