อีกครั้ง กลิ่นสาบสาป กลิ่นคาวสวาทของใบบัวยังติดตรึงอยู่ในความรู้สึกที่ยากจะสลัดออกไปจากความคิดคำนึง
“บัวจ๋า... บัวของอา”
ก้องภพเหมือนคนที่พร่ำออกมาโดยไม่รู้ตัว จู่ๆ ใบหน้าหมดจดงดงามของใบบัวที่เขาครุ่นคำนึงถึงเธอไม่หยุด ก็ผุดวาบขึ้นในหัวของเขาอีกครั้ง
“บัวจ๋า... อาต้องการบัวเหลือเกิน”
มือข้างหนึ่งของพ่อเลี้ยงยันอยู่กับผนัง ขณะอุ้งมืออีกข้างกำลังรูดรัดลงไปตามท่อนลำความเป็นชายชาตรีที่เสียดสัมผัสอยู่ในอุ้งมือร้อนผ่าว ด้วยขณะนั้นในสมองของเขาไม่คิดถึงสิ่งอื่นใดอีกแล้ว… จิตใจของจดจ่ออยู่กับสาวน้อยที่มีชื่อว่าใบบัวเพียงคนเดียวเท่านั้น
“อ๊า... อาต้องการบัวเหลือเกิน”
พ่อเลี้ยงยังคงพริ้มตา ในสมองรำลึกถึงแต่ริมฝีปากอ่อนนุ่มที่ได้บดนาบลิ้มรสความฉ่ำหวานจากเรียวลิ้นละมุน นึกถึงสัมผัสเสียดสีตอนที่ตัวตนของเขาไถถูอยู่ตรงร่องสวาทสาว
“เป็นของอานะบัว อาต้องการหนูเหลือเกิน… ”
แก่
