บทนำ2
967 Words
“คุณ…” เธอจ้องมองเขาอย่างตกใจ ขณะที่เขาก็ยิ้มกว้างใส่เธอมากขึ้น
“จอร์จ” เขามองเลยไปยังผู้ช่วยซึ่งยืนอยู่ข้างหลัง “ฉันเลือกคนนี้!”
คำประกาศของเขาทำให้ทั้งสองคนในห้องสะดุ้งวาบ โดยเฉพาะหญิงสาวเพียงคนเดียวในห้องที่หน้าซีดเผือดมากยิ่งขึ้น
ใครจะคิดว่าผู้ชายที่เธอ ‘พลาดท่าเสียที’ ไปมีอะไรด้วยเมื่อสามสี่เดือนก่อนกลายมาเป็นทางรอดเดียวของเธอในตอนนี้ แถมเธอที่อุตส่าห์หนีหายไปจากที่นั่นเพื่อลืมความทรงจำบัดซบนั่นกลับต้องมาเจอคนที่สร้างมันขึ้นมา...แล้วยังมีหน้ามาสมัครเป็น ‘แม่อุ้มบุญ’ ของเขาอีกด้วย!
ไม่เอา!
ไม่เอาเด็ดขาดเลย!
หญิงสาวคิดแล้วทำท่าจะหนีทันควัน แต่กลับถูกคนที่ยืนอยู่หน้าห้องจับต้นแขนเล็กแล้วบีบเอาไว้แน่น พร้อมกับที่เขาก้มหน้าลงกระซิบลงข้างหูของเธอ
“ไอ้เรื่องมีลูกน่ะ...ผมรู้นะว่าคุณโกหกในใบสมัคร” เพราะผู้หญิงที่เป็นสาวพรหมจรรย์จะไปมีลูกโตสี่ห้าขวบเหมือนในใบสมัครได้ไงในระยะเวลาแค่สามสี่เดือนนั่น! “ส่วนเรื่องมีสามีน่ะ...” เขาเงียบไปอึดใจ ก่อนจะฉีกยิ้มกว้างที่ทำให้เธอรู้สึกเย็นวาบไปทั้งสันหลัง “ผมยินดีรับตำแหน่งนั้นด้วยความเต็มใจนะ ถ้าคุณจะไม่คิดหนีไปอีกน่ะ!”
“ฉัน…”
“ไม่ต้องเถียงหรอก และคุณคงจะรู้ว่าหลังจากนี้คุณหนีไม่ได้อีกแล้ว”
“…”
“เงินค่าตัวก็ยังไม่ได้ หนีไปแบบนี้ลูกค้าแสนดีอย่างผมก็เสียใจแย่สิ!”
เธอหน้าแดงก่ำ ทั้งโกรธทั้งอาย ผสมกับอดสูตัวเองเป็นที่สุด หลายครั้งที่นึกอยากทำร้ายร่างกายคนตรงหน้า แต่เพราะไม่ได้มีนิสัยอย่างนั้น แถมยังมีเรื่องอื่นให้คิดอีกมาก เลยได้แต่พยายามปลงให้ตก พอเริ่มดีขึ้นทำไมต้องมาเจอกับคนตรงหน้าด้วยก็ไม่รู้
ฝันร้ายคนนั้น...
“ฉันไม่ได้ขายตัว!” หญิงสาวกัดฟันบอกเขาเสียงเข้ม พยายามสลัดมือให้หลุดจากอีกฝ่าย แต่เขากลับจับเอาไว้แน่นมากยิ่งขึ้น
“แต่คืนนั้นคุณขายนะที่รัก จะขายอีกผมก็เต็มใจซื้อ คราวนี้จะเลือกให้เป็นแม่ของลูกเลย”
น้ำเสียงเหมือนคนถือไพ่เหนือกว่าทำให้เธอยั้งมือไม่อยู่ นิกษาตวัดมืออีกข้างที่ยังถือกระเป๋าใบเล็กในมือฟาดเปรี้ยงเข้าที่ใบหน้าหล่อเหลาของคนตรงหน้าทันที!
เพียะ!
“ฉันบอกแล้วว่าฉันไม่ได้ขายตัว! คืนนั้นฉันเองก็ถูกหักหลัง! ทำไมไม่ทำให้เรื่องบ้าๆ นั่นจบไปซะ!” ตอนท้ายเธอจ้องมองเขาอย่างแข็งกร้าว หากมีความอ้อนวอนอยู่ในนั้น
ดาเรนตัวแข็งทื่อ เป็นครั้งแรกที่เขาโดนตบจากผู้หญิงสักคน ตลอดระยะเวลาสามสิบสองปีที่ผ่านมา มีแต่คนวิ่งเข้าหา ไม่เคยมีใครหนี และยิ่งไม่เคยมีใครทำร้ายเขาแบบนี้...
แม้จะสงสัยว่าอะไรคือ ‘ถูกหักหลัง’ แต่ตอนนี้เขาสนใจเธอมาก
กว่า!
ชายหนุ่มหลุบเปลือกตามองคนตัวเล็กกว่า เห็นท่าทีแข็งนอกแต่อ่อนในของเธอแล้วถอนหายใจยาว
“ก็เพราะรู้น่ะสิว่าอะไรเป็นอะไร ถึงได้ตามหาและจะรับผิดชอบน่ะสิ” เขาไม่ได้โง่จนดูไม่ออกว่าคืนนั้นเธอโดนวางยา แถมเธอไม่เคยมีใคร พรหมจารีที่มีก่อนหน้าก็ถูกเขานี่แหละเป็นคนทำลายไปแล้ว ความรู้สึกผิดเลยยิ่งเพิ่มพูนเมื่อหลังจากนั้นพบว่าเธอเป็นหนึ่งในผู้เสียหาย แต่เห็นหน้าเชิดหยิ่งเหมือนไม่แยแสก็เลยอดไม่ได้ที่จะหงุดหงิด
‘ทั้งๆ ที่ฉันถึงขั้นกินไม่ได้นอนไม่หลับ แต่แม่นี่กลับสบายดีแล้วมีหน้าโกหกหลอกลวงว่ามีลูกมีสามีแล้ว! ยิ่งคิดถึงตรงนี้ก็ยิ่งหงุดหงิดชะมัดเลย!’
คำพูดยอมรับกลายๆ ของเขาทำให้คนที่มีท่าทีแข็งกร้าวถึงกับผงะ และรู้สึกทำอะไรไม่ถูกขึ้นมาในชั่ววินาทีนั้น ดาเรนไม่สนใจท่าทีของเธอ หันไปทางจอร์แดนแล้วสั่งเสียงเข้มว่า
“บอกพวกเอเจนซี่ว่าฉันเลือกมิสแอนเดอร์สัน จ่ายเงินให้พวกเขาไปแล้วบอกว่าฉันเลิกอยากทำลูกด้วยวิธีทางวิทยาศาสตร์แล้ว”
จอร์แดนหน้าเหลอด้วยความตกใจ “แต่เรื่องทายาทของตระกูลไวท์...”
คราวนี้สีหน้าของดาเรนหงุดหงิดขึ้นมาในทันที “ก็ต้องทำแบบธรรมชาติแทนน่ะสิ!”
“หา!”
“เจอคนที่ถูกใจแล้ว จะหาแม่อุ้มบุญไปทำไม หาเมียเลยดีกว่า มั่นใจได้ด้วยว่าอย่างน้อยลูกเกิดมาต้องหน้าตาดีมากแน่ๆ”
จอร์แดนกะพริบตาปริบๆ เพราะตามคนเป็นเจ้านายไม่ทัน ขณะ
ที่หญิงสาวคนเดียวในที่นั้นดูเหมือนจะได้สติ เธอสะบัดแขนอีกครั้งแต่กลับไม่หลุด จนได้แต่ร้องประท้วงด้วยความฉุนเฉียว
“ใครจะไปเป็นเมียนายไม่ทราบ! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!”
คราวนี้ดาเรนก้มหน้าลงมองคนที่เขาควานหาตัวมานานพร้อมกับแสยะยิ้มกว้างใส่หญิงสาว ก่อนจะพูดใส่หน้าเธอด้วยน้ำเสียงเชิดหยิ่ง และเอาแต่ใจตัวเองเป็นที่สุด
“ก็คุณไงล่ะคุณผู้หญิง...แล้วบอกไว้ก่อนนะว่านี่ไม่ได้ขอร้องสักนิด...แต่เป็นคำสั่ง!”
คนได้รับคำสั่งเบิกตากว้าง ได้แต่ตัวแข็งค้าง ขณะที่สมองเหมือนจะคิดอะไรไม่ออก ในหัวมีแต่คำถามเดิมซ้ำไปซ้ำมา
นี่มันอะไรกัน?!
- Writer
