5
1619 Words
ร่างเล็กในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงสีดำ ดูสุภาพเรียบร้อยเพราะเป็นเครื่องแบบของพนักงานร้านฟาสต์ฟู้ดแห่งหนึ่งก้าวเร็วๆ เข้าไปข้างในผับที่มีเพียงแสงไฟสลัววิบวับไปมา ก่อนจะพยายามมองหากลุ่มเพื่อนของตนเองที่คงจะสนุกสนานเริงร่ากับงานฉลองวันเกิดกึ่งๆ งานรวมตัวเพื่อนฝูงของเจ้าของงานในวันนี้ หลังจากที่โดนคริสต้าโทร.จิกตามอยู่เกือบสิบสาย ตอนแรกที่คิดว่าจะเบี้ยวงานนี้แล้วไปชดเชยให้พรุ่งนี้ช่วงเช้าที่เธอว่างแทนก็กลายเป็นว่านิกษาจำต้องมางานนี้จนได้ เพราะเลิกงานฉิวเฉียดพอดี
หญิงสาวเดินซอกแซกไปตามโต๊ะและกลุ่มคน จนในที่สุดก็เห็นเจ้าของงานวันนี้จนได้ เธอรีบปรี่เข้าไปหาหญิงสาวรูปร่างสูงโปร่ง เจ้าของเส้นผมสีทองซอยสั้นระต้นคอ แต่งตัวเปรี้ยวจี๊ดด้วยชุดแสครัดรูปสีขาวดูโดดเด่นท่ามกลางแสงสลัว
“คริสต้า!” นิกษาเข้าถึงตัวเจ้าของงานในที่สุด เธอร้องเรียกอีกฝ่ายเสียงดัง และเมื่อเจ้าตัวหันมาหญิงสาวก็คลี่ยิ้มกว้าง ยื่นกล่องของขวัญให้อีกฝ่ายพร้อมกับอวยพรว่า “Happy birthday นะ ขอให้มีความสุขมากๆ ล่ะ”
คริสต้ารับกล่องของขวัญจากเธอแล้ววางลงบนเคาน์เตอร์บาร์สูงๆ ก่อนจะดึงร่างเธอเข้ามากอดแน่น แล้วพูดไปกรี๊ดไปด้วยความดีใจว่า
“นิกกี้! ฉันนึกว่าเธอจะเบี้ยวซะแล้วนะ! ทำไมมาช้าขนาดนี้!”
ตอนท้ายเจ้าตัวตำหนิที่กว่านิกษาจะโผล่มางานก็ผ่านมาเป็นเวลาเกือบสองชั่วโมงอยู่แล้ว ไม่นับรวมที่เธอจะต้องโทร.ไปจิกตามทุกๆ ครึ่งชั่วโมงอีกด้วยกว่าจะเห็นนิกษาโผล่มา!
“ไม่เบี้ยวหรอกน่า...” นิกษาอ้อมแอ้มแก้ตัว “ก็รับปากแล้วนี่ว่าจะมาก็ต้องมาอยู่แล้ว”
อลิซาเบธที่ยืนมองสองเพื่อนซี้กอดกันกลมและตัดพ้อต่อว่ากันอยู่นานหลายนาทีแล้ว เกรงว่าอีกฝ่ายจะเถียงกันยาวมากกว่านี้เลยรีบแทรกกลางระหว่างสองสาว ก่อนจะเอ่ยปรามด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะว่า
“เอาละๆ สองเพื่อนซี้อย่าเพิ่งตีกันเลย นิกกี้...” เธอหันไปทางเพื่อนสนิทของแฟนสาวอย่างคริสต้าแล้วเอ่ยชวนอีกฝ่ายว่า “เข้าไปสนุกด้วยกันดีกว่านะ ตอนนี้มีหนุ่มๆ อยากแนะนำให้รู้จักเพียบเลยล่ะ!”
ตอนท้ายเธอทำน้ำเสียงตื่นเต้นและมีสีหน้าเจ้าเล่ห์ ทำให้คนถูกชวนถึงกับหัวเราะเสียงดัง ทว่าคริสต้าได้ฟังกลับหน้าหงิก
“อลิซ! อย่าแนะนำอะไรแปลกๆ ให้ยายนี่สิ”
คริสต้าปรามแฟนสาวที่คิดจะลากเพื่อนสนิทของตนไปทำอะไรแปลกๆ ยายนิกกี้หัวอ่อนจะตาย! ไม่ทันผู้ชายคนไหนหรอก! อลิซาเบธอย่าได้ยุยงอะไรแปลกๆ เชียว! ถึงเป็นแฟนสาวที่คบกันมายาวนานเธอก็จะโกรธอีกฝ่ายจริงๆ ด้วย!
ทว่าแทนที่จะสลด อลิซาเบธกลับหัวเราะใส่อีกฝ่าย มิหนำซ้ำยังลากนิกษาติดมือไว้เสียด้วยในขณะที่ตอบโต้กลับไปว่า “จะหวงเพื่อนไปถึงเมื่อไรกัน? หรือจริงๆ เธอคิดอะไรกับนิกกี้มากกว่าเพื่อนน่ะคริส?”
ตอนท้ายนางแบบสาวแกล้งถามอีกฝ่ายเสียงสูง คริสต้าที่ได้ยินถึงกับส่ายหน้ายิกๆ ปฏิเสธอย่างรวดเร็ว
“บ้าสิ! แต่นี่เพื่อนสนิทของฉันนะ! เธอไปนั่งตรงโน้นเลยไป กินอะไรก่อนกลับด้วยล่ะ” เจ้าหล่อนหันไปสั่งนิกษาเสียงเข้ม ก่อนจะเอ่ยต่ออย่างนึกขึ้นได้ “อ้อ! ห้ามแอบหนีกลับไปก่อนนะ ไม่อย่างนั้นจะโกรธจริงๆ ด้วย”
คริสต้าชี้หน้าเพื่อนสนิทแล้วสั่งอย่างเข้มงวดเพราะเคยเกิดกรณีเช่นนี้มาหลายครั้งแล้ว เธอปรารถนาดีที่จะให้เพื่อนได้คลายเครียดพักผ่อน ทว่านิกษากลับเอาแต่ทิ้งความสนุกแล้วหนีกลับก่อนเสมอ แต่ครั้งนี้เธอจะไม่ยอม อย่างน้อยถ้าไม่เมาเธอก็ไม่คิดจะให้อีกฝ่ายกลับบ้านแน่ๆ !
นิกษาที่โดนสั่งได้แต่ทำสีหน้าลำบากใจเพราะคิดจะทำเช่นนั้นจริงๆ เสียด้วยแต่ถูกรู้ทันเสียก่อน อลิซาเบธเห็นอย่างนั้นเลยยื่นมือเข้าช่วยเหลือนิกษา เพราะก็สนิทกับสาวร่างเล็กนี้มากพอจนนับเป็นหนึ่งในเพื่อนสนิทของตนเองด้วยได้
“ไปเถอะคริส พวกธีโอเรียกแล้ว เดี๋ยวฉันดูแลทางนี้ให้เอง”
อลิซาเบธอาสา เพื่อให้คนรักของตนเองสบายใจ ประจวบเหมาะกับที่เพื่อนๆ สมัยเรียนมหาวิทยาลัยของคริสต้าเรียกตัวแล้วเพราะหายไปนาน อีกฝ่ายจึงละล้าละลัง ทว่าสุดท้ายก็ตัดสินใจได้
“ดูแลดีๆ ล่ะอลิซ”
เจ้าหล่อนหันไปกำชับคนรักอีกครั้งให้ดูแลเพื่อนสนิทของตนดีๆ ซึ่งอลิซาเบธก็รับคำอย่างรวดเร็ว
“เออ”
เมื่อคล้อยหลังคริสต้าที่เข้าไปอยู่ในวงล้อมของหนุ่มๆ สาวๆ ตามประสาเจ้าแม่ปาร์ตี้และมีมนุษยสีมพันธ์ดีเลิศทำให้มีเพื่อนฝูงมากมาย นิกษาก็หันไปทางอลิซาเบธที่พาเธอมานั่งบนสตูลตัวสูงหน้าเคาน์เตอร์บาร์ห่างไกลจากกลุ่มคนที่อึกทึกครึกโครมกันออกมาหน่อย พร้อมกับสั่งของทานเล่นและเครื่องดื่มให้เธอว่า
“อลิซไปหาคริสก็ได้นะ เดี๋ยวฉันนั่งรอพวกเธอสองคนตรงนี้เงียบๆ ก็ได้”
ปกติเธอก็มักจะทำแบบนี้อยู่แล้วเวลาไปงานเลี้ยง ส่วนใหญ่เธอไม่สนิทกับใครนอกจากสองสาวนี้เท่านั้น บางคนเธอก็รู้จัก แต่นอกจากยิ้มทักทายกันสองสามประโยค ส่วนใหญ่เธอก็จะอยู่ลำพัง และเธอก็ชอบที่จะอยู่อย่างนั้นด้วยเพราะไม่ใช่ว่าทุกคนจะยินดีคบกับ ‘ยายเอเชียยากจน’ อย่างเธอเหมือนคริสต้ากับอลิซาเบธ
“บ้าสิ” อลิซาเบธค้านตาโต “เดี๋ยวคริสก็ฉีกอกฉันตายเลย”
นางแบบสาวนั่งบนสตูลตัวข้างเคียงหญิงสาว พลางเลื่อนจานอาหารทานเล่นไปให้กับนิกษาแล้วชี้ชวนให้อีกฝ่ายเริ่มลงมือทานเสียที
“ไม่หรอกน่า” นิกษาปฏิเสธอย่างแข็งขัน ขณะหยิบเฟรนช์ฟรายขึ้นมากัดกินตามที่อีกฝ่ายต้องการ “จะนั่งรอตรงนี้ สัญญาเลย ไปสนุกกันเถอะ”
“ไม่ล่ะ” อลิซาเบธยังคงปฏิเสธ และเมื่อเห็นว่านิกษาทำท่าจะค้าน เธอจึงเอ่ยต่อไปว่า “เบื่อเหมือนกัน นั่งคุยกับเธอจะได้พักขาด้วย เอา
บลัดดี้ แมร์รี่นะ” เจ้าหล่อนเปลี่ยนเรื่องถาม เพราะจะสั่งเครื่องดื่มให้แก่เธอ ซึ่งพอนิกษาได้ยินชื่อก็ส่ายหน้ายิกปฏิเสธ แต่อลิซาเบธไม่สนใจฟังเลยแม้แต่น้อย แถมยังยัดเยียดคอกเทลแก้วนั้นให้เธออย่างรวดเร็ว “นี่! ลองสักแก้วน่า เมาก็ไม่เป็นไรหรอกไปค้างที่ห้องฉันก็ได้ถ้ากลับไม่ไหว”
“เอ่อ… ก็ได้” สุดท้ายนิกษาก็ยอมรับคอกเทลแก้วนั้นเพราะเกรงใจอีกฝ่าย “ขอบใจนะ”
“เกรงใจอะไรกัน ยังไงเราก็เพื่อนกันน่า เพื่อนสนิทคริสก็เหมือนเพื่อนสนิทฉันนั่นแหละ”
“ขอบใจ”
“ก็บอกว่าอย่าทำท่าเกรงใจสิ” อลิซาเบธค้อนใส่ เมื่อเห็นว่าเธอยังทำหน้าเกรงอกเกรงใจอยู่อย่างนั้น “ว่าแต่ช่วงนี้เป็นยังไงบ้าง หน้าตาดูเหนื่อยๆ นะ ได้พักผ่อนพอไหมเนี่ย”
เจ้าหล่อนเปลี่ยนเรื่องถาม สงสัยคงจะเบื่อที่ต้องมาคอยฟังเธอพูดขอบใจ และนิกษาก็ไม่อยากเซ้าซี้ เธอยกคอกเทลแก้วนั้นขึ้นมาจิบ ก่อนจะตอบคำถามของนางแบบสาวว่า
“ก็ได้พักบ้างน่ะ”
ถึงจะพยายามทำให้มันฟังดูดีแบบไม่ต้องโกหก แต่คนฟังมองหน้าเธอปราดเดียวก็รู้ว่าไอ้ที่เธอตอบนั้นหมายความว่าอย่างไร! อลิซาเบธ
ถอนหายใจกับความช่างเกรงอกเกรงใจและเก็บงำความทุกข์ของนิกษาอย่างระอา ก่อนจะค้านตามประสาคนที่รู้ดีและรู้ทันว่า
“พูดอย่างนี้ก็เหมือนกับไม่ได้พักเลยน่ะสิ อย่าหาว่าสอดเลยนะ เธอควรลุกขึ้นสู้นังปีศาจนาตาชานั่นบ้างนะ แค่ได้ยินฉันยังเกลียดยายนั่น
แทนเธอเลย”
“ก็…”
นิกษาได้แต่ยกแก้วบลัดดี้ แมร์รี่ขึ้นมาจิบเพื่อที่จะได้ไม่ต้องตอบอะไรอีกฝ่าย
ใช่ว่าเธอไม่อยากจะสู้นาตาชา แต่สู้ไปแล้วได้ประโยชน์อะไร อีกอย่างนาตาชาก็เป็นพี่ เป็นครอบครัวเดียวที่เธอมี ยอมอีกฝ่ายนิดๆ หน่อยๆ ก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย
“ขัดใจจริงๆ !”
อลิซาเบธร้องขึ้นพลางถอนหายใจแรงๆ เพราะรู้ทันว่าความเงียบของเธอหมายถึงอะไร เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอโดนอีกฝ่ายถามเช่นนี้ และคนที่ถามเธอบ่อยยิ่งกว่าอย่างคริสต้าก็รู้ว่าเธอไม่เคยเปลี่ยนแปลงในเรื่องนี้สักนิดเดียว!
“อ๊ะ! นั่นคริสเรียกเธอแหนะอลิซ”
หญิงสาวรีบชี้ไปที่ด้านหลังอีกฝ่ายเป็นการเปลี่ยนเรื่อง เพื่อไม่ให้
อลิซาเบธอารมณ์เสียเรื่องของเธอไปมากกว่านี้ ส่งผลให้นางแบบสาวที่คิดจะนั่งพักขานานๆ ถึงกับร้องอย่างหงุดหงิดที่โดนเรียกตัว
“อะไรอีกล่ะนั่น เดี๋ยวฉันมานะ”
ตอนท้ายเจ้าหล่อนหันมาบอกเธอก่อนจะเดินฉับๆ ตรงไปหาคนรักของตนเอง ทิ้งให้นิกษาอยู่คนเดียวอย่างที่ต้องการ
เธอยกแก้วบลัดดี้ แมร์รี่ที่อลิซาเบธสั่งมาให้ขึ้นจิบอีกครั้ง เอาเถอะ...คิดว่ามาคลายเครียดแล้วกัน อย่างน้อยบลัดดี้ แมร์รี่แก้วนี้ก็อร่อยดี และมันก็เริ่มทำให้อารมณ์ซึมเซา เหงาแปลกๆ ของเธอดีขึ้นมาอีกด้วย...
- Writer
