“อย่าบอกนะว่าแกก็ทั้งวิ่งรอกดูแลพ่อ แล้วก็ไปทำงานจนตัวเองจะตายแบบนี้น่ะนิกกี้”
เสียงของเพื่อนสนิทดังแทรกภวังค์ความคิดของเธอ ทำให้นิกษาเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่าย ถึงไม่ตอบอะไรแต่สิ่งที่อยู่ในแววตาและท่าทางหลุบเปลือกตาลงของเธอก็ทำให้อีกฝ่ายรู้อยู่ดีว่าสิ่งที่ถามนั้นเป็นความจริง
เธอทำอย่างนั้นจริงๆ ทั้งทำงานและวิ่งรอกดูแลบิดาที่ป่วยหนักที่โรงพยาบาล
อาจจะไม่ได้ทำเพราะความกตัญญูล้วนๆ เพราะส่วนหนึ่งที่เธอเต็มใจให้ตัวเองเหนื่อยล้าจนร่างกายทรุดโทรมและล้มป่วยเหมือนใน
ตอนนี้เพราะสาเหตุที่ไม่อาจบอกใครได้ก็ตาม...
“โอ๊ย!” อีกฝ่ายร้องออกมาด้วยความขัดเคืองใจ “ฉันจะทำยังไงกับแกดี ฉันบอกแกแล้วใช่ไหมว่าถ้าเกิดเหตุฉุกเฉินอะไรให้แกติดต่อฉันได้เสมอ ฉันพร้อมจะช่วยแก! แกเห็นเพื่อนเป็นหัวหลักหัวตอเหรอนิกกี้!”
คริสต้าระเบิดอารมณ์โกรธออกมาพร้อมเขย่าไหล่เธอด้วยความโมโหเสียจนหัวสั่นหัวคลอน และมันก็ทำให้อาการปวดหัวขอ
