ตลอดทั้งคืนนั้นดาเรนก็ไม่กลับมาที่เพนต์เฮ้าส์ นิกษาทั้งโล่งอกแต่ก็รู้สึกประดักประเดิดอย่างบอกไม่ถูก เพราะที่นี่ไม่ใช่ที่ของเธอเลยแม้แต่น้อย
หลังจากนอนหลับๆ ตื่นๆ พอตอนเช้าเธอก็อาบน้ำ แต่งตัวแล้วจะออกไปหาเพื่อนสนิท พร้อมกับลิสต์รายการสิ่งที่ควรจะต้องทำว่าวันนี้มีอะไรบ้าง ทว่าวินาทีต่อมาเธอก็คิดได้ว่าเธอว่างงานแล้ว...ไม่มีงานอะไรให้เธอทำอีกต่อไปแล้วเพราะเธอ ‘ถูกสั่ง’ ให้ลาออกแล้ว
หญิงสาวเดินออกมาจากห้องอย่างหงอยเหงา ทว่ายังไม่ทันก้าวพ้นประตูดีด้วยซ้ำ ผู้ชายร่างสูงใหญ่ก็ปราดเข้ามาดักหน้าเธอ เขาอยู่ในชุดสูทสีดำสนิทตัดกับเสื้อเชิ้ตด้านในสีขาว เส้นผมสีทรายถูกหวีเสยขึ้นเปิดหน้าผาก และดวงตาฟ้าสดใสของเขาก็จ้องมองเธอนิ่ง
“คุณ…”
นิกษามองเขาด้วยสายตาเป็นคำถาม ชายหนุ่มตรงหน้าส่งยิ้มให้เธอก่อนจะแนะนำตัวเองว่า
“สวัสดีครับมิส ผมชื่ออาเธอร์ ต่อไปนี้ผมจะเป็นคนดูแลมิสตามคำสั่งของมิสเตอร์ไวท์ครับ”
หญิงส
