หลังจากอยู่ที่คฤหาสน์ตระกูลไวท์กว่าสี่ชั่วโมง ดาเรนกับนิกษาจึงขอตัวกลับเพนต์เฮ้าส์ในที่สุด เมื่อมาถึงดาเรนก็ลากตัวคนเป็นภรรยาเข้าไปในห้องนอนตรงไปยังเตียงนอนกว้าง เขาทรุดลงนั่งไปก่อนแล้วดึงร่างคนตัวเล็กกว่ามานั่งบนตัก แล้วรั้งเธอไว้ไม่ให้ขยับไปไหนด้วยการโอบรัดรอบเอวบางแน่น
ดาเรนเกยคางลงกับไหล่เล็ก ปลายนิ้วใช้คลึงสองมือเล็กที่เขารวบจับเอาไว้ไม่ปล่อยตั้งแต่ก้าวขึ้นรถจนมาถึงที่เพนต์เฮ้าส์ สูดกลิ่มหอมอ่อนๆ จากเนื้อตัวหญิงสาวด้วยความรู้สึกอิ่มเอมและหวามไหวในหัวใจ ก่อนฉีกยิ้มแล้วถามคนตัวเล็กที่นั่งตัวแข็งทื่อเพราะไม่ชินกับสัมผัสใกล้ชิดของเขาว่า
“วันนี้คุยอะไรกับปู่เหรอ?”
คนตัวเล็กขยับยุกยิกบนตักเขา คล้ายกับจะอยากลงไปแต่ไม่กล้าขอออกมาตรงๆ
“ก็เรื่องทั่วๆ ไปน่ะค่ะ” นิกษาตอบ
“อืม…คุณดูเข้ากับปู่ได้ดีนะ”
ดาเรนพูดขึ้น ตลอดสี่ชั่วโมงที่อยู่บ้าน หลังจากที่เขากลับมาหาทั้งสองคนพร้อมกับจิน ก็เห็นว่าปู
