นภาพรได้ยินแบบนั้นก็ขมวดคิ้วแล้วก็ดมกลิ่นอาหารที่โชยมาอย่างพิจารณาว่ามันเหม็นแบบที่ปารารินว่าจริงไหม แต่เธอก็รู้สึกว่ามันไม่ได้เหม็นแต่อย่างใดออกจะหอมด้วยซ้ำไป
“แม่ไม่เห็นจะเหม็นอะไรเลยหนูปราง ได้แต่หอมกลิ่นเครื่องแกงเนี่ยลูก” นภาพรพูดบอกไปแล้วก็มองหน้าของปารารินอย่างสงสัย
“อือ แต่มันเหม็นมากเลยค่ะคุณแม่ ปราง อึก อึก อื้อ” ปารารินพูดบอกไปไม่ทันก็รู้สึกอยากจะอ้วกออกมา เธอก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำที่อยู่ข้างๆห้องครัวทันที
“อ้วก อ้วก” เสียงปารารินร้องอ้วกอยู่ในห้องน้ำดังออกมาอย่างทนไม่ไหวกับกลิ่นอาหารที่มันทำให้เธอเวียนหัว
นภาพรก็รีบตามปารารินไปที่ห้องน้ำก่อนจะเห็นเด็กสาวโก่งคออ้วกอยู่ในห้องน้ำด้วยสายตาสงสัย เพราะอาการแบบนี้มันเหมือนคนท้องไม่มีผิดเลย หรือว่าตอนนี้เธอกำลังจะมีหลานกันนะ นภาพรคิดได้ก็เข้าไปลูบหลังให้ปารารินก่อนจะรวบผมของปารารินไว้ เพื่อให้ปารารินอ้วกได้แบบเต็มที่
“อือ ไหวไ
