[ตอน]
เปิ่นหวางมาช้าเอง
"หวางเฟย!" จ้าวเว่ยหลงก้าวเท้าตามพร้อมส่งเสียงเรียกสตินาง ไยนางบ้าดีเดือดเพียงนี้ ก้าวขาจะไม่ไหวแต่ยังคิดจะเดินเข้าใส่ฝ่ายตรงข้ามอีกหรือ
ลั่วจินหลิงยังคงไม่หยุดเดินด้วยในหูนางอื้ออึงไปหมด นางไม่ได้ยินเสียงผู้ใด มีเพียงความโกรธแค้นที่พวยพุ่งอยู่ภายในใจ ความเย็นเยือกแผ่ซ่านไปทั่วร่าง ต่อสู้กับอาการร้อนรุ่มในกาย และความเจ็บปวดภายนอกที่ได้รับ นางตั้งใจจะคืนให้เหลียงชงเป็นเท่าตัว
"โอ้...ท่านอ๋องมาแล้วหรือ ขออภัยที่มัวแต่สนุกจนลืมมอง" เหลียงชงแสร้งเอ่ยเสียงดัง มิได้แสดงท่าทีตกใจแต่อย่างใดเมื่อเห็นจ้าวเว่ยหลง
ทว่าคนที่เบิกตาโตราวตกใจ เมื่อได้ยินชื่อเขากลับเป็นลั่วจินหลิง นางเม้มริมฝีปากแน่นค่อย ๆ หันกลับไปมอง ก็พบบุรุษเจ้าของร่างสูงคุ้นตา ในมือกำดาบแน่นเสียจนเห็นว่ามีหยาดเลือดข้นไหลจากฝ่ามือลงสู่ปลายดาบ
เขากำลังโกรธ…นางแน่ใจ
“หึ! ยังเล่นไม่สนุกเลยเพคะ” นางพึมพำน้ำ
