“ผมจะรีบกลับไปเพื่อคุยกับผู้ใหญ่...เรื่องการขอถอนหมั้นระหว่างผมกับคุณ”
ดารินสะอีก ไม่นึกว่าแจเร็ดจะกล้าตัดเยื่อใยก่อนเดินผ่านเธอออกไปทางประตู
“แจเร็ด! แจเร็ด!”
หญิงสาวเรียกจนสุดเสียง ทว่าไม่มีสิ่งใดจะเหนี่ยวรั้งเขาไว้ได้อีก ยังเหลือแต่ตัวเธอกับความเดียวดายราวกับมันเป็นสิ่งเดียวที่เห็นเธอมีความหมายในตอนนี้
แสงอาทิตย์ที่ไม่มีวันลาลับในฤดูร้อนยังคงเรืองรองแม้ยามย่ำสนธยาเคลื่อนผ่านมาถึง ร่างสูงใหญ่นั่งด้วยท่าทีกระวนกระวายที่หน้าระเบียงบ้านสีขาวหลังใหญ่ริมหาด
เสียงทอดถอนใจครั้งแล้วครั้งเล่าดังขึ้นขณะนัยน์ตาสีน้ำเงินคู่คมบนใบหน้าคร้ามเข้มมองไปยังทางเดินอันว่างเปล่าซึ่งทอดยาวจากสนามหญ้าหน้าบ้านไปยังชายหาด
เป็นเวลานับอาทิตย์แล้วที่เบนนั่งรอคอยการมาถึงของคนที่เขาส่งไปตามหาพลอยพิชญาอย่างใจจดใจจ่อ เขาเป็นกังวลมากทีเดียวกับการหายไปของผูหญิงที่เขาล่อหลอกมากักขัง
นับตั้งแต่วันนั้นที่รู้ความจริ
