คำสัญญา
864 Words
เมื่อถึงจุดที่ลอยกระทงทั้งสองก็อธิษฐานร่วมกันก่อนจะปล่อยกระทงลงไปในแม่น้ำ กระทงลอยออกจากฝั่งได้ไม่ไกลปลาที่อยู่ในแม่น้ำก็แย่งกันกินขนมปังจนในที่สุดกระทงของหญิงสาวก็จมลง
“ว้า...กระทงลอยได้แป๊บเดียวเลย” กานต์สิชาบ่นด้วยความเสียดาย
“ปลามันคงหิวน่ะครีม ไม่เป็นไรหรอกถือว่าทำบุญ”
“ครีมรู้ค่ะแค่อยากจะเห็นมันลอยออกไปไกลกว่านี้อีกหน่อย” กานต์สิชามองกระทงตาละห้อย
“ลอยกระทงเสร็จแล้วไปเดินหาขนมกินกันดีไหม”
“ดีเหมือนกันค่ะ”
กันตภูมิพาคนรักเดินอยู่ในบริเวณที่จัดงานอยู่เกือบครึ่งชั่วโมงจากนั้นก็พาเธอเดินการกลับมาที่รถ
“เรายังเดินกันไม่ทั่วงานนะครีม ทำไมครีมถึงจะรีบกลับล่ะ” กันตภูมิถามคนรักด้วยความสงสัยเพราะเธอตอนแรกก็เห็นว่าเธอกระตือรือร้นอยากจะมาลอยกระทงแต่พอเขาพาเดินเข้าจริงๆ หญิงสาวก็ชวนกลับ
"พรุ่งนี้พี่ภูมิต้องทำงานนี่คะ ครีมไม่อยากให้พี่นอนดึก”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า นานๆ ครีมถึงจะมาหาพี่ที่นี่ เรามีเวลาอยู่ด้วยกันน้อยมากคืนนี้ไปค้างกับพี่ที่ห้องพักดีไหม”
“ไม่เป็นไรค่ะ ครีมคิดว่านอนที่โรงแรมสะดวกกว่า”
เมื่อได้ฟังคำตอบของกานต์สิชาแล้วเขาก็โล่งใจแต่ถ้าไม่เอ่ยชวนเลยมันก็ดูไม่เหมือนคนรักกันเท่าไหร่ นี่ไม่ใช่ครั้งแรทที่กันตภูมิชวนเธอไปค้างด้วยเพราะตอนออยู่กรุงเทพเอาก็เคยชวนแต่กานต์สิชาก็ปฏิเสธทุกครั้ง
“พรุ่งนี้เช้ากินข้าวด้วยกันสักมื้อไหมคะพี่”
“ได้สิเดี๋ยวพี่จะขับรถมาหาครีมที่โรงแรมนะครับ”
“พี่จะมากินที่นี่เหรอคะ”
“ครีมอยากกินอะไรล่ะ ถ้าไม่กินที่โรงแรมงั้นไปจะกินร้านที่พี่เคยกินประจำล่ะ”
“ไปร้านที่พี่ภูมิกินประจำก็ได้ค่ะ ครีมอยากรู้ว่าเวลาอยู่ที่นี่พี่ภูมิใช้ชีวิตยังไงแล้ว”
“ครีมจะกลับตอนไหนจะค้างที่นี่กี่คืนหรือเปล่า”
“คิดว่าจะค้างคืนเดียวค่ะ ตอนเช้ากินข้าวเสร็จแล้วพอสายๆ ก็เช็กเอาท์กลับค่ะ”
“พี่อยากขับรถไปส่งครีมนะ แต่งานก็ทิ้งไปไม่ได้เลย”
“ไม่เป็นไรค่ะพี่ภูมิ ครีมเข้าใจแค่ครีมได้มาลอยกระทงกับพี่ภูมิครีมก็มีความสุขมากแล้วค่ะ”
“พี่ก็มีความสุขเหมือนกันถ้าโปรเจกต์นี้จบเราคงมีเวลาอยู่ด้วยกันมากขึ้นครีมรอพี่หน่อยนะครับ” เขาพูดแล้วจับมือเธอไว้เหมือนกับการให้คำสัญญา
“ถ้าเกิดโปรเจกต์นี้จบพี่ภูมิจะต้องไปทำงานที่อื่นอีกไหมคะ”
“ก็ไม่แน่แล้วแต่บริษัทจะส่งไปนะ แต่เราอย่าเพิ่งคิดเรื่องนี้เลยตอนนี้โครงการยังก่อสร้างไปได้ไม่ถึงครึ่งพี่ยังต้องอยู่ที่นี่อีกสองปีกว่าเลยนะ”
“แล้วพี่ภูมิจะได้กลับบ้านอีกทีเมื่อไหร่ ช่วงปีใหม่ได้หยุดหรือเปล่าคะ”
“ช่วงปีใหม่พี่น่าจะได้หยุดติดๆ กันหลายวัน เราไปเที่ยวกันดีมั๊ยครีมก็อยากไปเที่ยวที่ไหนล่ะ”
“แต่ช่วงปีใหม่เป็นช่วงกอบโกยของครีมเลยค่ะออเดอร์เค้กและขนมเยอะมากๆ”
“พี่ไปช่วยครีมที่ร้านดีไหม”
“พี่ภูมิจะไปช่วยครีมจริงเหรอคะ”
“จริงสิเห็นพี่ทำงานกับอิฐกับปูนแบบนี้พี่ก็เคยช่วยแม่ทำขนมที่บ้านเหมือนกันนะ”
“ถ้างั้นปีใหม่เราก็ฉลองกันที่บ้านดีไหมคะ”
“ดีครับว่าแต่จะฉลองที่บ้านครีมหรือบ้านพี่ดีล่ะ เอาเป็นที่บ้านพี่ก็ได้นะ ให้แม่กับพี่สาวของพี่ทำอาหาร”
“ครีมขอพาเค้กไปด้วยได้ไหม”
“น้องสาวของครีมน่ะเหรอ”
“ใช่ค่ะ ครีมลืมบอกพี่ภูมิไปเลยว่าเค้กกลับมาอยู่เมืองไทยแล้ว”
“ถ้าเขากลับมาอยู่เมืองไทยแล้วทำไมวันนี้ไม่ชวนเขามาเที่ยวด้วยล่ะ อย่างน้อยก็จะได้มีเพื่อนนั่งรถมาด้วย”
“เค้กเขาไปเที่ยวกับเพื่อนค่ะ ครีมเหงาก็เลยมาหาพี่ภูมิ”
“พี่คงเป็นคนรักที่ไม่ดีเลยใช่มั๊ยครีม พี่ไม่มีเวลาให้ครีมเลย”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะครีมรู้ว่าที่พี่หายไปก็เพราะพี่ทำงาน”
“ขอบคุณนะครับที่เข้าใจพี่”
ทั้งสองคุยกันมาในรถจนกระทั่งถึงโรงแรม
“ขับรถดีๆ นะคะ พี่ภูมิแล้วพรุ่งนี้เช้าเจอกัน”
“พี่จะมาหาครีมตั้งแต่เจ็ดโมงดีไหมจะได้มีเวลากินข้าวด้วยกันนานขึ้น”
“ได้ค่ะ ครีมจะรอนะคะ”
“พี่ไปก่อนนะ”
“บ๊ายบายค่ะพี่ภูมิ”
หญิงสาวบอกลาคนรักและปิดประตูก่อนจะเดินกลับเข้ามาในโรงแรม
- Writer
