“ฉันจะมีสิ่งมีค่าอะไรมาแลกล่ะ ในเมื่อบ้านนี้ก็แทบจะไม่มีสิ่งมีค่าอะไรเลย” นิลวราเอ่ยออกไปด้วยความปวดใจ เขามองไม่ออกเชียวเหรอว่าบ้านเธอฐานะยากจนแค่ไหน และบ้านหลังที่เธออาศัยอยู่นี้ก็ไม่ใช่บ้านของเธอ นี่ก็เป็นบ้านที่ญาติของบิดาให้อาศัยอยู่ แลกกับการเฝ้าสวนมะม่วงให้พวกเขา
“มองดูดีๆ สิ เผื่อมันอาจจะมีสิ่งที่เธอมองข้ามมันไปก็ได้” สายตาของธัณณ์สื่อความหมายชัดเจน ทำให้นิลวราต้องเอามือทั้งสองข้างกอดอก เพื่อปิดบังส่วนสัดของเธอจากสายตาของเขา เพราะสายตาที่เขามองมาที่เธอมันบ่งบอกชัดเจนว่าเขาต้องการสิ่งใดจากเธอ
“ไม่ฉันไม่มีวันทำอย่างนั้น” นิลวราเข้าใจแล้วว่าเขาต้องการอะไร เธอกลัวเหลือเกิน เธอปฏิเสธออกไปตามสัญชาตญาณของตนเอง นั่นทำให้ชายหนุ่มเดินผ่านเธอไปโดยไม่สนใจเธออีกต่อไป ในเมื่อเธอไม่อยากให้ในสิ่งที่เขาต้องการ เขาก็เป็นคนไม่ชอบฝืนใจใครอีกด้วย เพราะฉะนั้นเขาก็ไม่ควรมาเสียเวลากับเธออีกต่อไป
“เดี๋ยว
