คำขอร้อง
1301 Words
เตวิช....
หลังจากที่กล่อมลูกหลับด้วยนิทานเกือบสิบเรื่องผมก็เดินออกมาข้างนอกห้องเพื่อหาน้ำอุ่นๆดื่มเพราะคอแห้ง
"ค่ะพี่มาร์ช ไว้พรุ่งนี้ก็ได้ค่ะ แกหลับแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะคะ สวัสดีค่ะ" ผมยืนมองอลิซคุยโทรศัพท์อยู่ตรงระเบียงบันไดด้วยความรู้สึกหมั่นใส้อย่างบอกไม่ถูกเพราะน้ำเสียงของอลิซที่คุยกับคนในสายมันช่างต่างกับตอนที่คุยกับผมราวฟ้ากับเหว
"ผู้ชายโทรมานี่เสียงอ่อนเสียงหวานเลยนะ ทีคุยกับฉันนี่เหมือนคุยกับแก๊งค์คอลเซ็นเตอร์"
"นายมันร้ายยิ่งกว่าคอลเซ็นเตอร์อีกมั้ง"
"ใช่สี๊ ใครมันจะแสนดีสุภาพบุรุษเหมือนไอ้พี่มาร์ชของเธอล่ะ"
"เต ถ้านายยังไม่เลิกแขวะเรื่องพี่มาร์ชฉันจะคิดว่านายหึงฉันจริงๆแล้วนะ" ผมเปล่าหึงซะหน่อยผมจะหึงทำไมในเมื่อผมไม่ได้รักเธอแล้วเพราะถ้ารักผมคงไม่บอกเลิกเธอหรอกจริงมั้ย
"ก็แล้วแต่เธอจะมโนละกันนะ"
"พรุ่งนี้สายๆฉันจะพาลูกกลับโรงแรมแล้วนะ"
"ใครอนุญาต"
"แล้วทำไมต้องมีใครอนุญาตด้วยในเมื่อฉันเป็นแม่ของน้องติณณ์ฉันมีสิทธิ์ในตัวแก100%อย่างถูกต้องตามกฎหมาย"
"แต่ฉันเป็นพ่อฉันก็มีสิทธิ์เหมือนกันถึงแม้สิทธิ์จะน้อยกว่าเธอก็ตาม ฉันไม่ได้เจอแกตั้งหลายเดือนใจคอเธอจะไม่ให้ฉันได้มีเวลาอยู่กับลูกเลยหรือไง ฉันอยากพาแกไปเที่ยวไปทานอาหารไปซื้อของเล่น"
"อ่อ อยากทำตัวเป็นปะป๊าที่แสนดีว่างั้น"
"เออ"
"ไว้วันอื่นละกันเพราะพรุ่งนี้ฉันมีนัดแล้ว"
"นัดกับไอ้มาร์ชอ่ะนะ"
"ฉันบอกนายเป็นรอบที่ร้อยละนะว่าอย่าเรียกพี่มาร์ชว่าไอ้"
"ฉันพอใจจะเรียก ในเมื่อฉันกับมันไม่ได้เป็นพี่น้องกันทำไมฉันต้องเรียกมันว่าพี่"
"ฉันไม่อยากเถียงไร้สาระกับนายละ ฉันจะไปนอน" พูดจบอลิซก็เดินเข้าห้องนอนของผมไปผมก็เดินตามเข้ามาทั้งที่ตั้งใจจะลงไปกินน้ำแท้ๆ ผมยืนกอดอกพิงประตูห้องมองอลิซที่กำลังหยิบหมอนบนเตียงกับเปิดตู้เสื้อผ้าของผมเพื่อหาผ้าห่มผืนใหม่ไปนอนตรงโซฟามุมห้อง
"ไม่ได้มาตั้งหลายปียังจำได้เนอะว่าอะไรอยู่ตรงไหน" พอผมพูดจบอลิซก็ชะงักไปแป๊บนึงก่อนจะทำเป็นไม่สนใจในสิ่งที่ผมพูด
"ฉันง่วงละจะนอนนายดูลูกด้วยละกันแกชอบปวดฉี่ตอนดึกๆไม่ต้องปิดไฟหัวเตียงล่ะ"
"รู้แล้วน่าฉันจำได้"
"อือ"
อลิซ...
ฉันพยายามข่มตาให้หลับแต่มันก็นอนไม่หลับสักทีจะว่าไม่คุ้นที่ก็ไม่น่าใช่เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันมานอนที่นี่ ตอนที่ฉันท้องอ่อนๆฉันแพ้ท้องหนักมากป๊ากับม๊าก็เลยให้เตวิชพาฉันมาพักที่นี่เพราะช่วงนั้นเตติดเรียนกับติดรับน้องทำให้เลิกเรียนค่อนค่างค่ำพอสมควรบางวันก็ดึกเลยไม่รู้ไปทำกิจกรรมรับน้องหรือไปทำอย่างอื่น
"พรุ่งนี้นะ วันนี้ฉันไม่ว่าง"
"อย่างี่เง่าได้ปะวีวี่ เธอกับฉันเพิ่งเจอกันเองนะ"
"อืมเธอถ่ายแบบเสร็จกี่โมง อืมได้ได้พรุ่งนี้ฉันจะไปรับ แค่นี้นะ" แม้ว่าเสียงที่เขาคุยจะไม่ได้ดังมากแต่ฉันก็ได้ยินชัดทุกถ้อยคำ เขาคงนัดผู้หญิงของเขาสินะ วีวี่ที่เขาพูดถึงเธอเคยเป็นเพื่อนของเตที่ตอนนี้เปลี่ยนสถานะเป็นคนที่เตคบด้วยและเธอก็เป็นคนส่งข้อความหาฉันในตอนนั้นว่าเธอมีอะไรกับเต วีวี่ตอนนี้เธอเป็นนางแบบที่กำลังมีชื่อเสียงเธอทั้งสวยรวยเก่ง ก็เหมาะสมกับเขาดีนะเตวิชน่ะทั้งหล่อทั้งรวยไม่แปลกที่เขาจะคบกับผู้หญิงสวยๆอย่างวีวี่ แต่มีสิ่งหนึ่งที่ฉันอยากจะขอร้องเขาระหว่างที่ฉันกับลูกอยู่ที่ไทย ฉันไม่รู้ว่าเขาจะทำตามที่ฉันขอร้องหรือเปล่า
"เต" ฉันตัดสินใจลุกขึ้นแล้วเรียกชื่อเขาขณะที่เขาที่กำลังจะเดินไปที่เตียง
"อะไร"
"ฉันคิดว่าฉันมีเรื่องจะขอร้องนาย"
"ตอนตีสองเนี้ยนะ อย่าบอกนะว่าเธออยากจะ..." น้ำเสียงและสายตาที่เขามองมาที่ฉันไม่ต้องเดาว่าเขากำลังคิดอะไร
"อย่ามาคิดอะไรทุเรศๆนะ"
"อ้าว ฉันยังไมไ่ด้คิดอะไรเลยนะ เธอเองหรือเปล่าที่คิดอ่ะ" เขาทำท่ายียวนกวน..ใส่ฉัน ฉันต้องข่มอารมณ์ก่อนจะพูดเรื่องจริงจังกับเขา
"นายออกไปคุยกับฉันข้างนอกดีกว่าฉันกลัวเสียงคุยของเราจะทำให้ลูกตื่น" ฉันมองไปที่น้องติณณ์ที่กำลังนอนหลับกอดตุ๊กตาอย่างมีความสุขอยู่บนเตียงนอน
นอกห้อง...
"มีอะไร"
"คือ...." ฉันไม่รู้จะเริ่มต้นพูดยังไงกับเขาดีเพราะมันเหมือนฉันไปบังคับเขาให้ทำตามที่ฉันขอร้อง
"คือ??"
"ระหว่างที่ฉันกับลูกอยู่ที่นี่ฉันอยากขอร้องนายเรื่อง...ผู้หญิงของนายน่ะ"
"ทำไม"
"ฉันไม่อยากให้นายทำอะไรประเจิดประเจ้อฉันไม่อยากให้ลูกเห็นในสิ่งที่ไม่สมควรเห็น"
"เช่น??"
"เรื่องที่นายไปไหนมาไหนกับผู้หญิงของนาย คือที่ฉันพูดฉันไม่ได้หวงนายหรือหึงนายหรอกนะ เพียงแค่ว่าฉันไม่อยากให้ลูกรู้หรือเห็นว่านายมีผู้หญิงคนอื่นเพราะที่ผ่านมาฉันบอกกับลูกมาตลอดว่าที่นายมาอยู่กับแกไม่ได้เพราะนายต้องทำงานต้องเรียนอยู่ที่นี่ถ้านายเรียนจบนายก็จะมาอยู่กับแก ที่ฉันบอกกับลูกแบบนั้นเพราะแกถามฉันหลายครั้งว่าทำไมเราสามคนถึงไม่ได้อยู่ด้วยกันแกร้องไห้บอกว่าอยากให้ปะป๊ามาอยู่ด้วยทุกวัน แกบอกแกเห็นคนอื่นมีทั้งพ่อทั้งแม่อยู่พร้อมหน้าพร้อมตาแต่ทำไมแกถึงมีแค่ฉันแค่คนเดียวทำไมนายไม่มาอยุ่ด้วยกัน"
"............"
"ตอนนั้นฉันไม่รู้จะตอบกับลุกยังไง ฉันผิดเองแล่ะที่บอกกับลูกไปแบบนั้นแทนที่จะบอกความจริงกับแกไปเลยว่าเราสองคนไม่มีทางกลับมาอยู่ด้วยกันได้อีก แต่ฉันกลัวแกจะเสียใจเพราะแกรักนายมากแกพูดถึงนายทุกวันถามว่าเมื่อไหร่นายจะมาหาแกอีก"
"............."
"ฉันคิดว่าถ้าลูกโตกว่านี้อีกนิดรู้เรื่องอะไรมากกว่านี้อีกหน่อยฉันจะค่อยๆบอกความจริงกับแกเอง"
"เธอจะบอกกับลูกว่ายังไง"
"ยังไม่รู้เหมือนกัน ฉันก็กำลังคิดอยู่ว่าจะพูดกับแกยังไงดีเพื่อไม่ให้แกรู้สึกแย่ถ้ารู้ความจริงว่าเราสองคนไม่มีทางกลับมาอยู่ด้วยกันได้จริงๆ"
"..........." ฉันไม่รู้ว่าทำไมเตวิชถึงเงียบไปแต่ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไร
"เพราะแบบนี้ฉันถึงอยากให้นายช่วยหน่อย ช่วยทำตัวเป็นพ่อที่ดีระหว่างที่แกอยู่ที่นี่ถ้าฉันกับลูกกลับไปแล้วนายจะทำอะไรก็เรื่องของนายเลยฉันจะไม่ยุ่ง นายทำได้มั้ยเต" ฉันขอร้องเขาด้วยน้ำเสียงจริงจัง
- Writer
