บทที่ 6 ให้เธอเป็นเจ้าสาวแทนฉัน 3

1069 Words

ลัลล์นลินนั่งปล่อยใจจมดิ่งอยู่ในห้วงความสิ้นหวัง แววตาแน่นิ่งหม่นแสงทอดมองไปยังผิวน้ำที่ไร้คลื่นภายในบ่อเลี้ยงปลาขนาดใหญ่ ที่อยู่บริเวณสวนด้านหลังคฤหาสน์ ครั้งหนึ่ง... ตรงนี้เคยเป็นสถานที่แห่งความสุขและความทรงจำสำหรับเธอ บนชิงช้าไกวที่เธอนั่งอยู่ ตัวข้างๆ เคยเป็นที่นั่งของพี่ชายคนหนึ่ง เป็นคนที่เธอรักลึกซึ้งหมดหัวใจ เขาเคยยิ้มกับเธอ... ไกวชิงช้าให้เธอ... หัวเราะและปลอบโยนยามที่เธอมีน้ำตา... ทั้งสองเคยอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข รักใครกลมเกลียว มีใจที่สื่อถึงกันได้ ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไรที่เขาเมินเธอ ไม่ยิ้มให้เธอเหมือนเคย มองเธอด้วยความเย็นชา คงจะเป็นตอนที่เกิดอุบัติเหตุกับอมลฉวีขึ้น ไม่สิ... ดูเหมือนเจษณะจะเริ่มไม่ชอบเธอก่อนหน้านั้นเล็กน้อย ลัลล์นลินไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างพวกเธอ เจษณะถึงเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ ตอนนี้ที่นั่งข้างๆ เธอมีเพียงความว่างเปล่า พอรู้ตัวอีกทีตอนนี้กลับเหลือเธอเพียงลำพัง... น้ำตาเม็ดโตร่วงแหมะลงบนมือ มันเย็นจัดชนิดที่สามารถแช่แข็งเธอได้ทั้งตัว แต่เธอแทบไม่รู้สึกหนาว เพราะหัวใจของเธอเหน็บหนาวกว่าหลายเท่า แถมยังหนักอึ้งราวกับโดนราดด้วยตะกั่ว เมื่อคิดถึงชีวิตในวันข้างหน้า มันช่างดู... สิ้นหวังเหลือเกิน! เธอหมั้นกับผู้ชายที่ไม่รัก ซ้ำยังเกลียดเธอสุดหัวใจ เขาไม่เพียงคิดแค้นเธอ แก้แค้นเธอ แต่ยังไม่ยอมปล่อยเธอไปง่ายๆ อีกด้วย เดาได้เลยว่าชีวิตหลังจากนี้ของเธอคงทุกข์ระทม ไม่มีวันได้พบกับแสงสว่างอีกแน่ๆ เหนื่อยจัง... ลัลล์นลินหลับตาลง เธออยากถอนตัว... อยากจากไป... แต่เขาก็ไม่ให้โอกาสเธอเลย! บนใบหน้าเรียบเฉยเย็นชาผุดรอยยิ้ม เป็นยิ้มที่มีแต่ความขมขื่นและเสียดสีตัวเอง จนบัดป่านนี้เธอยังมีความรู้สึกหลงเหลืออยู่ให้เขาอีกหรือ เจ็บเหรอ? ก็ไม่เชิง... เหมือนใจมันปวดแบบทรงตัว เจ็บจนด้านชาไปแล้ว ที่เหลืออยู่ตอนนี้มีเพียงความท้อแท้และสิ้นหวัง ลัลล์นลินถอดทอดใจอย่างหมดอาลัยตายอยาก เธอเคยมีความหวังและความฝัน แม้จะถูกผู้คนสบประมาทดูแคลน แต่เธอไม่เคยท้อถอย สองมือยังกอดความฝันแนบอกเอาไว้อย่างเต็มเปี่ยม และมีเขาเป็นแหล่งกำลังใจสำคัญที่ช่วยหล่อเลี้ยงใจเธอ กระทั่งวันที่เจษณะทอดทิ้งเธอ... ลัลล์นลินก็พลันหมดสิ้นทุกอย่าง แม้แต่ความหวังลมๆ แล้งๆ ก็สลายกลายเป็นขี้เถ้า แสงริบหรี่สุดท้ายได้หายไปจากโลกของเธออย่างถาวรแล้ว เธอไม่รู้สึกถึงความ ‘อบอุ่น’ อีกเลย ความสุขเป็นอย่างไร? ลัลล์นลินแทบสัมผัสไม่ได้ มันค่อยๆ เลือนรางห่างจากเธอไปทุกที... กระทั่งวันนี้เธอได้รับรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ ความชื่นชมและคำอวยพรจากผู้คนมากมาย แต่ลัลล์นลินก็ยังคงรู้สึกเพียงแค่ความเศร้าและความอ้างว้างที่อยู่ในใจ หญิงสาวนั่งปล่อยใจจมดิ่งลงไปเรื่อยๆ อยู่อย่างนั้น ไม่ขยับไปไหน ไม่สนใจสิ่งรอบข้าง เธอแค่อยากจะนั่งเงียบๆ เพียงเท่านั้น อยากตัดขาดจากโลกภายนอก ไม่ต้องการให้ใครก้าวเข้ามาในโลกที่เธอสร้างกำแพงขึ้น เพื่อแบ่งแยกตัวเองออกจากคนอื่น แต่ก็ยังมีคนตามมารบกวนเธอถึงที่จนได้! “แม่บอกแล้วใช่ไหมว่าให้อยู่เฉยๆ อย่าทำอะไรไม่เข้าท่าให้คุณชายไม่พอใจ แล้วทำไมหนูถึงไม่ฟัง” ทีแรกลัลล์นลินก็ไม่อยากสนใจนักหรอก แต่ชื่อเจษณะที่ถูกเอ่ยออกมาบีบหัวใจของเธอแน่น จึงขมวดคิ้วแล้วลืมตาขึ้นอย่างอดสงสัยไม่ได้ เธอเห็นสองแม่ลูกหลบมุมคุยกันอยู่ไม่ไกล คนแม่ยืนหันหลังให้เธอ ส่วนคนลูกนั่งอยู่บนวีลแชร์ จึงบดบังทัศนวิสัยการมองเห็นตรงจุดที่เธอนั่งอยู่พอดี ทั้งสองยังคงพูดคุยกันโดยไม่รู้ตัวว่ามีเธออยู่ตรงนี้ด้วยอีกคน “หนูทำผิดตรงไหนล่ะแม่ ที่จริงวันนี้มันควรจะเป็นหนูที่ได้แต่งชุดนี้ ได้หมั้นกับเขา นังหลินต่างหากที่หน้าด้านมาแย่งเขาไปจากหนู” อมลฉวีแผดเสียงดัง ถลึงตาอย่างดุร้าย มือที่กำชุดอยู่แทบจะฉีกกระชากจนขาดวิ่น ความคับแค้นเจ็บใจรุนแรงจนเธอที่นั่งอยู่ตรงนี้ยังรับรู้ได้ “แต่การที่หนูทำแบบนี้มันไม่เหมาะ ใส่ชุดมาแย่งซีนคุณหนูหลิน นอกจากจะดูไม่ดีแล้ว แม่กลัวว่าคุณชายจะไม่พอใจด้วยน่ะสิ” “แต่หนูอยากให้เขาเห็นนี่แม่ว่าหนูสวยขนาดไหน เจษจะได้รู้ว่าหนูไม่ด้อยไปกว่านังหลิน หนูดีกว่ามัน หนูต่างหากที่เหมาะสมคู่ควรกับเขา เขาควรจะเลือกหนู ไม่ใช่มัน!” แม้ปากหล่อนจะพูดอย่างนั้น แต่ใจหล่อนกลับทรยศคิดอีกอย่าง... หล่อนอิจฉาลัลล์นลิน! อมลฉวีรู้สึกว่าลัลล์นลินล้วนมีมากกว่าหล่อน ในขณะที่หล่อนแทบไม่มีอะไรสู้ได้เลย ทั้งที่เกิดมาไม่แตกต่างกัน แต่ลัลล์นลินกลับได้ทุกสิ่งทุกอย่างที่หล่อนปรารถนาไปอย่างง่ายดาย ไม่เคยต้องลงทุนลงแรงทำอะไรเลยสักนิด ไม่ว่าจะหน้าตา... เงินทอง... ความสุข... แม้กระทั่งความรักของเจษณะ! ทำไมสายตาเขาถึงมีแต่มัน แต่ไม่เคยมีหล่อน? หล่อนอยู่กับเจษณะมาตลอดตั้งแต่ลืมตา เป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่อ้อนแต่ออก แต่ในวันหนึ่งที่เจ้าสัวนพจูงมือหลานสาวตัวน้อยมาเดินเล่น สายตาของเจษณะก็ตกตะลึง จ้องมองเด็กผู้หญิงในชุดกระโปรงบานสีขาวที่ฉีกยิ้มเขินอาย ท่ามกลางสีม่วงของดอกเบอร์วีน่าที่กำลังแข่งกันเบ่งบานอยู่ในสวน หลังจากนั้นดวงตาที่สวยงามของเขาก็ไม่เคยละไปจากลัลล์นลินอีกเลย... หลังจากนั้นอีกเช่นกันที่หล่อนเริ่มสวมใส่แต่เสื้อผ้าสีขาวบริสุทธิ์ แต่ก็ไม่เคยดึงดูดใจเจษณะได้ ไม่เคยเลยสักครั้ง!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more